Bir kadını yazmak

Ahmet Altan’ın 2001 yılında çıkan ‘Kristal denizaltı’ kitabının ‘Bir kadınla yapılan üç şey…’ başlığı altında topladığı yorumları çok dikkatimi çekti ve bir kere daha ondan iyi kadınları tanıyan ve anlatan bir yazarın olmadığına inanmamı sağladı.

“…O cümle Justine’yi okuyan herkesin çok iyi bildiği bir cümledir.

—Bir kadınla üç şey yapabilirsin: Ya onu severisin ya onun için acı çekersin ya da onu yazarsın.”

Böyle diyordu yazar.

Yazmak!

Bu cümleyi okuduktan sonra gerçekten de bir kadının en çok isteyeceği şey olduğunu düşünmüştüm. Yazılmak, ölümsüzleşmek. Her kadın yazılmak ister. Ahmet Altan’sa çok yönlü bakış açısı ile bu konuyu mükemmel değerlendirmişti:

“Birisinin kendilerini yazmasını isterler ve birisinin kendilerini yazmasından korkarlar.

Bir kadın kendini bir erkeğin kendini tanıdığından daha fazla tanır, bir kadının esas ilgi alanı kendisidir çünkü; erkekler kadınlarla ilgilenirken kadınlar kendileriyle ilgilenirler.

Birisinin kendisini anlatmasından sıkılmaz kadınlar , günlerce hatta yıllarca kendilerini bir erkekten dinleyebilirler, onları korkutan anlatılmak değildir, bunu severler;…”

İtiraf edilecek olursa buraya kadar tamamen doğru olduğunu düşünüyorum. Bununla birlikte işin iyi kısmı gelecek satırlarda gizli:

“…onları korkutan asıl anlatacaklarıdır, kendileriyle ilgili gerçekler, bildiklerinden, bu gerçeğin ne kadarının karşılarındaki erkek tarafından sezildiği konusunda hep içlerinde bir kuşku taşırlar.

Bütün kadınlar anlatılmak isterler, biri kendilerini yazsın isterler, ama hiçbir kadın bütün gerçekliğiyle anlatılıp yazılmak istemez.

Onların bir romanın kahramanı olma konusundaki duygularındaki muğlaklık, bu çelişkiden kaynaklanır.

Söyledikleri şudur:

—Beni anlat, beni yaz ama beni, benim kendimi anlattığım gibi anlat, kendimi gördüğüm gibi değil.”

Eğer hala bu kitabı okumadıysanız bir an önce okumanızı öneririm!