Bir kağıt olmak vardı şimdi

Bir kağıt olmak vardı şimdi bir kağıt! Beyaz, henüz kirletilmemiş... Kağıtla neler yapılmıyor ki! Kaderi garibimin ne de çok benziyor insana. Bir uçurtmada olabilirim; beni mavi bir göğe caminin kandili gibi asabilirler ya da bir masayı tutmam için buruşturup özgürlük isteyen şu genç gibi ayaklar altına da alabilirler! Rüzgarlar uçurabilir beni, hiç bilmediğim diyarlara gidebilirim. Bir şişenin içnide denizleri de aşabilirim. Birinin ünvanı olurdum. Müzik notaları nakışlardı sanatçılar bendime. Bir mektupta olabilirdim savaş mevzilerinde yazılmış. Bir eratın sevgisini taşırdım, tarçın gözlü bir kadına. Bir umut, bir ben bilirdim o sırrı bir de o adam ben de onun gibi kaybolurdum. Şairlerle ahbaplık ederdim yalnızlık üzerinden. Keşke bir kağıt olsam diyorum bazen. Öyle sahte kalabalıklarım olmazdı hem! Yalancılık sosuyla, dürüstlük salatası yapan züppelere elmas düşkünü hanımefendilere, kadir kıymet bilmez beyefendilere yem olmazdım. Çünkü yalnız bir sevgilim olabilirdi. O da mürekkep karası bir kalem! Birbirimiz olmadan iş tutmayan bir çift olurduk. Ne de güzel olurdu aşk. Bir kör ve bir sağır gibi... Sırda olabilirdim. Kalabalıklar içinde kaybolurdum. Özgürlüğüm olurdu, bir anlam taşırdım göğüsümde. Lakin ben ayaklar altına alınsam da buruşturulup fırlatılsam da ölmezdim. Bazen bir kağıt olmak isterim. Kimbilir kimlerin parmakları arasında olurdum, izler taşırdım geçmişten. İç karartırdım bak orası kesin! Yazık derlerdi o adama sevdiğine kavuşamamış, boynunu hep öne eğmiş, elleri cebinde. Sevdiği bir kadın varmış. Sevgisi imkansızmış kavuşamamış... Belki ben kavuştururdum cesur bir adamı hiç ağlamamış gibi gülen bir kadına... Bir kağıt olmak vardı sevgilim. Senin avuçlarında. Gözyaşlarını kalbimde taşımak vardı. Şu gece yarıları.

 Emre Erden/Mavi Şair