Bir Kaldırımda İki Dost

          Bir kaç gündür yoktu bir boşluk olmuştu yüreğimde. Karşımda görünce nasıl mutlu oldum. (Burada bir gülücük var). Arka ayaklarının üzerine oturuverdi hemen. Her zamanki gibi kaldırıma yanına çöktüm. Elimdeki simidi uzattım kibarca reddetti galiba bugün toktu yoksa normal şartlarda ne olsa yerdi. Tok olduğunu fark edince onun adına sevindim, şükrettim.

          Başını okşayıp gülümseyince yine koyu bir sohbete daldık. Canı sıkkınken çok oturmaz ya da başka şeylerle meşgul olur ben de üzerine gitmem. Bugün keyfi yerindeydi şanslı günümüzdeyiz dedim. Önce o anlattı gözlerinden anlatmak istediğini anladım ve güzel sözlerle sevincine ortak oldum. İnşallah hep mutlu olsun. Sonra sıra bana geldi e sen nasılsın görüşmeyeli der gibi baktı bende öyle günün yorgunluğundan, kırgınlıklarımdan, havadan sudan bahsetmeye başladım. Önce derin derin baktı ve her zamanki asilliğiyle dinledi. Onu daha fazla üzmek istemediğimden, “Biri beni durdursuuun” dedim ve zor zahmet sustum. Ama öyle akıllıdır, öyle merhametlidir ki mırıldandı durma dök içini dedi. Dayanamayıp bir iki kelam daha ettim. Cümlemi tamamlayınca gözlerimin içine baktı ve kafasını hafifçe çevirdi: “Aman Siboş üzüldüğün şeye bak,  boşver bu kadar hassas olma devir onu gerektiriyor” dedi. Haklısın dedim belki bir gün başarabilirim...

          Birlikte fotoğrafımız da var ama ben şu an yalnızca bana ders verdiği o anı ölümsüzleştirmek istedim. O var ya iyi ki var. (Buradada şükretmiş bir el bir de kalp var)  Benim küçük dostum iyi ki var ve ben onu çok seviyorum. Diyeceksiniz e şimdi bunları niye anlattın? E hiiiç böyle bir anımız oldu paylaşmak istedim. Çünkü hayat paylaşınca güzel...

Bir sonraki buluşmamıza dek sağlıcakla kalın.

SİBEL YILMAZ