Bir kardelenim ben ayazda bırakılmış...

Mektubumuzu okuyan kızımız İpek, 23 Nisan kutlamalarına katılan Milli Eğitim Müdürümüzden ve Belediye Başkanımızdan okutulacağına dair söz alır ve...

Bir dönüm noktası başlamıştır kendisi ve ailesi için. Kızımızın geleceğini garantiye alabilecek duruma gelmesi ihtimali öğretmenleri dahil herkesi heyecanlandırıyordu. Zira bu mektubu bilerek bu kıza okutmuşlardı. Ve hissederek okumuştu. Çünkü kendisi gibi Fırat kıyısındaki binlerce kardelenin açıp bala dönüşmesini istiyordu gah tozarak gah uçarak! Belediye Başkanımız mektubu ta Milli Eğitim Bakanımıza kadar ulaştırır.Bakanımız da bu mektuptan etkilenir ve kızımızın okutulması için gerekli talimatları verir. Ancak Sayın Bakanım, ülkemizde bazen talimatlar bile yetersiz kalabiliyor bir bakandan gelse bile...

Adıyaman Lisesi'ne ve pansiyonuna kızımızın kaydı yapılır. Herşey burada düğümlenmeye başlar. Çünkü pansiyon ücreti bir türlü ödenmiyordu. Ve kızımıza sürekli ihtar geliyordu. Kızımızın ailesinin de pansiyon ücretini ödeyecek maddi imkanı yoktu. Zaten imkan olsaydı çıkarır kendileri öderdi ücreti. En sonunda kızımız okuldan ayrırılmak zorunda kalmıştır. Nemrut'un poyrazıyla başbaşa bırakılmıştır. Anlaşılan devletimizin de pansiyon ücretini ödeyecek maddi gücü yoktu. Olsaydı niçin verdiği sözü tutup ödemiyordu. Madem ödeyemeyecekti niçin tutamayacağı sözü veriyordu. Kırılan minik kalbe yazık değil mi? Söyleyin Allahaşkına bu halkın devletinden başka güveneceği kimi var?

Şunu da söyleyin, biz iyilik mi ettik yoksa kötülük mü?