Bir kere de takdir edelim!

Güzel olan ve fark yaratan her şeye neden bu kadar tepkiliyiz ki? 

Birileri hayal gücünü zorluyor, güçlü kalemi ile yazıyor ve yoğun eleştirilere maruz kalıyor. 

Takdir etme yetimizi o kadar yitirmişiz o kadar yok etmişiz ki, eleştirmen edasıyla sürekli bir şeyleri tenkit etmeye bayılıyoruz. 

İnsan baktığı gibi görür. Kusur bulma dürtüsüyle inceliyoruz çünkü. 

Elif Şafak 8. Romanı İskender’i yazıyor ve kitabın kapak resmi olay konusu oluyor. 

Çalıntı, taklit Allah ne verdiyse saydırıyoruz. Gözlerimiz yine kapalı. 

Baksak da güzel olanı göremiyoruz çünkü takılacak ve rahatsızlık duyacak bir şey bulduk bir kere. 

Kimse kendi neler sunduğuna bakmadığı gibi, sunanlarında şevkini kırmaktan geri kalmıyor. 

Bu sadece bir örnek aslında. Günlük hayatımızda da sık sık karşılaştığımız bir konu. 

İğneyi kendine çuvaldızı başkasına deriz, ancak o iğne de çuvaldız da hep başkalarına gider. 

Eleştirir tarzda konuşmaya, haddimizi aşmaya, rencide etmeye pek bir hevesli yapılarımız. 

Herkesin kendi fikri diyemiyoruz bir türlü. Sorulsun sorulmasın yorum yapmaya bayılıyoruz. 

Başka meşgalemiz yok çünkü. Üretmedikçe üretenin emeğini fark edemiyoruz. 

Empaty kuramıyor, övgü yerine yergiyi yakıştırıyoruz. 

Kimse her şeyin en iyisini, en kusursuzunu, en güzelini yapmak zorunda değil. 

Bizimle aynı bakış açısında, aynı fikirde olmak zorunda değil. 

Baskıcılıktan şikayet edip, gizli baskı uyguluyoruz karşımızdakilere. 

Olumsuzluklara alışmış ağzımız, güzel şeyler zar zor çıkıyor. 

Ellerimiz yanlış zamanlarda alkış tutmayı bilirken, doğru zamanda işlev görmüyor. 

Birbirimizin rakibi gibi her daim çevremizdekilerle rekabet içerisindeyiz. 

Rekabeti seviyoruz ancak yanlış yerlerde uygulamaya geçiriyoruz. 

Bir kere de takdir edelim! Bir kere de güzel olmuş, emeğine sağlık diyelim. 

Lütfen artık saygı duymayı bilelim.