Bir kez daha..

Artık tükenmişti..

Birbiri ardına yediği darbeler onu yıpratmış, genç yaşta çökmesine sebep olmuştu.

Gece sessizdi.

Havada hafif bir yağmur kokusu vardı.

Elinde telefonu.

Tuşlarına basacak cesareti yoktu.

Arada hıçkırıklara boğularak ağlıyor, sesiyle geceyi bölüyordu.

-

Oysa daha 2 gün önce sevişmişlerdi.

Teri hala dudaklarındaydı.

Kokusu içinde,

Görüntüsü zihninde.

İnlemeleri kulaklarındaydı..

Gece bitmiyordu.

Bir kez daha,

Bir kez daha terkedişe dayanabilecek miydi?

Bir kez daha bırakıp gitmelere alışabilecek miydi?

Onla ilgili herşey dün gibi aklındayken,

Hatıralar geçerken zihninden tek tek,

Gözyaşları sadece onun için akarken,

Alışabilecek miydi bir kez daha terkedilişe..

Dayabilecek miydi?

-

Şimdi karşısında olsa,

Haykırarak sevdiğini söylemek isterdi belki..

Bağırmak isterdi sesinin çıktığı kadar,

Sarılmak isterdi boynuna, boğana kadar,

Bir kez daha terkedilişe dayanamazdı.

Minik yüreği atarken minik bir serçe ürkekliğinde,

Severken onu delicesine,

Dayabilecek miydi?

-

Gece bitmiyordu.

Elinde telefonu..

Kapağı gözyaşlarıyla ıslanmış.

Sokak ıssız.

Ev sessiz.

Bir insan vardı ona muhtaç..

-

Terkedip gitmelere alışamayacaktı hiçbir zaman..

Her gidiş yüreğinden bir parça alıp götürecekti beraberinde..

Ta ki, tükenene kadar..

Ta ki, sevmemeyi öğrenene kadar..

Ta ki, ölene kadar..

Özgün Kaplama