Bir kırık iğne midir yaşam?

Yaşam en iyi öğretmendir.

Öğretirken öldürür.

Bedelli öğrenmedir yaşamdan öğrendiklerimiz.

Bedeli de her geçen saniyenin insanın yaşamını tasfiye etmesidir.

Biz yaşarken yaşamın bizden götürdüklerini düşünmeyiz.

Ne öncesi vardır yaşamın ne de sonrası. İçinde yaşadığımız o an vardır yalnızca…

O anı yaşarız hep.

Zeno’nun dediği gibi hedefe hiçbir zaman ulaşamayan havada asılı duran ok gibidir insanların yaşamları.

Uzayın içinde bir yerlerde her daim dönen yer yuvarlağının üstünde asılı duran bir ok gibidir yaşamlar.

Yaşamımız tasfiye oluyor.

Bir varmış bir yokmuş bile olamayacağız.

Bir müddet sonra unutulup gidecek bütün bunlar.

Aynen üzerinde yaşadığımız topraklar üzerinde yaşayıp da giden ama bir daha geri dönmeyen niceleri gibi…

Uzun ince bir yoldayız.

Ama bu yolun gidişi var dönüşü yok…

Bu gök kubbe üzerinde hoş bir seda olabilmek yaşamımıza katabileceğimiz en güzel anlam olmalı…

Bu bir oyun değil yaşamdır tükettiğimiz.

Milyarlarca yılda bu hale gelen gencecik dünyamızı 200 yılda teknoloji uğruna tükettiğimizin bile farkında değiliz.

Bir kırık iğne midir yaşam, gittikçe daha da kırıyoruz onu…

Oysa tükenen ve kırılan parça parça ufalanan biziz aslında.

Bizi tasfiye eden yaşamdır, biz değiliz yaşamı tasfiye eden…

İşte bunun için önemli değil tek tek kişiler.

Güneşin her sabah doğuşu ile başlar yaşam öğretmeye, ışıklarını gökyüzüne yayarken...

İnsan olmanın erdemini öğrenerek tüketmeden öğrenmeliyiz yaşamdan,

Sevgiyi ve paylaşmayı…