Bir kitabın kokusu

Bir kitaba da bu kadar önyargıyla başlanmaz ki... Üstelik bu kadar övülmüş, ödül almış ve başka kitabının, hem de daha yazarı yaşarken, filmi çekilmiş. Maalesef böyle başladım 'Leyla'nın Evi' ne. Okudukça şaşırıyor, merak ediyor ve zevk alıyordum. Tabii ki çok kısa bir sürede bitirdim. Hatta 'Mutluluk' isimli kitabını da bitirdim. Güzeldi. Ama ne yalan söyleyeyim 'Leyla'nın Evi ' bambaşkaydı.

Biraz yazara deyinirsek; nasıl eleştirirlerse eleştirsinler, Zülfü Livaneli'nin anlatımı çok akıcı. Çok edebi, sanatsal olmayabilir ama herkesin anlayabileceği, daha doğrusu herkesin okumaktan zevk alabileceği bir anlatıma sahip.

'Mutluluk' isimli kitabında dil biraz daha ağır ve edebi. Özellikle profesörün olduğu bölümlerde. Her iki kitapta da tasvirleri ve benzetmeleri yerli yerinde kullanmış. Kurgu birazcık da olsa benzemekte. Karakter sayıları aynı. Yalnız her iki kitabı da okudukça, sonunda olabilecekleri tahmin edebiliyorsun.

Kitaba gelince; üç farklı kişi ve üç farklı yaşam öyle bir noktada birleşiyor ki, şaşırtıcı. Kitapta en güzel olan ise betimlemeler. Monalyanın ve İstanbul Boğazı'nın kokusunu içinizde hissediyorsunuz. Yani yaşıyorsunuz Leyla'nın yanında, monalya ağacının altında oturuyor, boğazdan dumanını tüttürerek geçen gemilere bakıyorsunuz.

Olan bitene tanık oluyor, üzülüyor, gülüyorsunuz. Hatta sahilde dolanırken gözleriniz o yalıyı arıyor, etrafa dört gözle bakıyorsunuz. O monalya ağacının kokusunu hissedekmişsiniz gibi derin derin nefes alıyorsunuz.

En kısa zamanda 'Leyla' ve 'evi' ile tanışmanız dileğiyle.

İyi okumalar...