Bir kıyıdan başka nereye götürebilir o köhne tekne seni

Saymadım kaç kez atıldığımı önüne
Hızla kayıp giden katil zamanın
Kaç kez kurban edildimi
O kör bıçağa boynumu inceltip
İnceliğince bir suna çözerken kanatlarını
Asılışımın ilmeğini atıp
Üç kere dilimi ergiten yakarışla
Suyu boğazımda bekleyen oluklu hançerle
Her iç çekişte parçalanan soluğum
Konuşurken susarken yaslandığım her sözcüğün
Alev alması yazdığım herşeyin
Bir bilsen
Her şiirim yaşadığımın kanıtı ve seni sevdiğimin
Bu şiir yazdığım son şiir bile olsa
Gece ufkunun lacivert kumaşında silkinirken düşler
Artığı insan denen uçurum derinleşir kendi dehlizine Tırmanan sesten duyulur parmak uçlarındaki sessiz uğultu
İpek kadar uysal ve sokulgandır duruşun
Uzak eski yağmurlar birikimi
Dalgalardan ürken bir hali var akışının
Bir kıyıdan başka nereye götürebilir o köhne tekne seni
Korkma bırak kendini akışına yaşamın
Biliyorsun güzel olacak herşey eskisi gibi

Mehmet Özgür Ersan