Bir nefes kadar

Abim ve arkadaşı Libya' da.. Garip olan iki türk vatandaşının hiç bir suç unsuru olmadığı halde Libya makamlarınca gözaltında tutulması hem de 5 aydır. Kızının düğününe bile gelemedi. En mutlu olacağı anı göremedi. Trablus kentinde limanda gemiden yük indirilirken halatın kopması sonucu un çuvallarının altında kalan Çad lı bir işçi ölmüş ailesine gereken yardım yapılmış olmasına rağmen... Hala libyadalar. Dışişleri nezdinde süren 5 aylık mücadele maalesef sonuçsuz kalmıştır.
Burada asıl anlatmak istediğim, bu olay Türkiye' de olmuş olsaydı ve İngiliz, Amerikan ya da Fransız vatandaşı olayın içinde olsaydı ne olurdu? Tahminim 1 hafta gözaltı sonra özürle salıverilme. Peki, neden türklere karşı bu tavır. Yetersiz mi kalınıyor, ilişkiler mi zayıf.
Ben türk vatandaşıyım, insanım... Her nerede olursa olsun haklarımın ülke dışında daha çok korunması gerekirken tam tersi olmuş aylardır gazetelere ve televizyonlara, dışişlerine yaptığımız müracaatlar hep buhar olup uçmuştur.
Sözler vardı; "Türk'e Türk'ten başka dost yok." ya da "Muhtaç olduğun kudret damarlarındaki asil kanda mevcuttur"diye... Söyleyen güzel söylemiş. Bu sözlerin anlamını hatırlamak bir kenara sadece sözlerin güzelliğinden bahseder olduk.
Bu kadar ilgisizlik niye? Neden bu umarsamazlık?
Başka ülkelerin kendi vatandaşları için yaptıklarını görüyorum ve hatırlıyorum inanın kahroluyorum...Bizlere neden uzak kalınıyor. Halbuki bir nefes kadar yakınız...