Bir nefeslik ömür de...

Sarmaş-dolaş dolaşırdı elleri yüreğin. Devran dönse de dönülmeyen bir akşama karşıyım karşı kıyı da. Belki sızı diner, acının tadı tat verir. Ve bu da biter işte... Başlamayan niye bitsin ki? Yok yokluktaydı. Bir nefeslik ömrüm de işte...

Mor bir yalnızlık içimde ve dışımda. Mor akşamlarla , mor menekşeler anlar belki...Bir de eflatuni gökyüzüm. Ama anlamalar var mıdır bilmem ki. Mor... Biraz kırmızı ve biraz mavinin tutunuşu. Ruhum gibi. Bundan belki de med-cezirlerim hem hoş, hem korkunç, hem sıcak. Dengede... Ne tam kırmızı, ne tam mavi. Mor ve tonları...Sığınacağınız sizin olan mor yalnızlığınız olsun. Boğmayan, öldürmeyen diri, güç veren bir yalnızlık... Bu arada askıya astığınız yalnızlıklarınız sizi asmamasına da dikkat edin, hele hele benimkisi gibi kavruk ve savruk olursa. Vazgeçilmez bir lüksünüz olan tüm mor ve haddinde yalnızlıklara selâm olsun... Bir nefeslik ömür ne de olsa...

Hâle İzgi Özçiçek

(devam edecek)