Bir Nobel nasıl alınır?

Can Dündar’a verdiği röportajdan sonra kafamda daha da netleşti; Orhan Pamuk’un başarısının altında tek bir gerçek var: çok ama çok çalışmak. Einstein’ın dediği gibi gerçekten de başarının % 1’i ilham, % 99’u ise alınteridir. Bazı çok yetenekli yazarlarımızın bir Orhan Pamuk olamamasının altında onun kadar çok çalışıp araştıramadıklarının yattığını düşünüyorum. O kimi zaman kütüphanelerde kimi zaman bürosunda kimi zaman da elinde teybiyle halkın arasında harcanmış binlerce saatin, Pamuk tarafından nasıl büyük bir yetenekle dokunduğunu "Kar" olsun "Benim Adım Kırmızı" olsun bütün eserlerinde görebiliyor ve hayran oluyorsunuz. İşte edebi, bilimsel ya da iş dünyasında olsun gerçek başarının altında çalışmak, çalışmak ve yine çalışmak yatıyor.

Pamuk’un röportajından nasıl büyük bir azimle çalıştığını görüyor ve hayran kalıyorsunuz. Onun bu aman bilmez çalışma temposu bana, bugün PO’yu Türkiye’nin en karlı şirketi yapan Jan Naum’un işiyle bütünüyle özdeşleşerek başarıyı yakalamasını hatırlattı. Gene bir röportajında, Naum performansını içine girmiş olduğu bir tanka, iş dünyasına dahil herkesi ise bu tanka ateş eden askerlere benzetmiş ve performansta açık bırakılacak en ufak bir deliğin kendisinin ölümüne neden olabileceğini belirtmişti. Anlaşılan, o delikleri bırakmayıp kendini kurtarmak da kendini işine adamaktan geçiyor. Einstein gibi, Pamuk gibi, Naum gibi...

Başarı gerçekten de kendini adamışlıkla geliyor. Büyük başarılar ise kendini bütünüyle adamaktan geçiyor. Son iki senedir yurtdışındaki kitapçıların en popüler kitaplar masasında Pamuk’un kitaplarını görüyor ve bundan gurur duyuyordum. Pamuk, kendini işine adamasının ödülünü ilk Nobel kazanan Türk olarak aldı ve şükür ki onun bu büyük başarısı bana ve muhtemelen de daha bir çok Türk’e büyük bir ilham oldu. Nobel yolunda ise alınteri gerekir, sadece alınteri.