Bir özür, bir teşekkür...

Sevgili Arkadaşlar,

Mustafa’cığımızın vefat haberini ilk almak bana nasip oldu, böyle bir görevim varmış demek ki, aynı zamanda sizlere duyurma görevini de sevgili Arif Öğütçü ve ben üstlenmiş olduk…

Bildiri yapmam nedeniyle hali hazırda duygularımı paylaşamadım sizlerle, lakin gelen telefonlar, yorumlar, ahh Mustafa’cığım, bir bilsen, ne çok sevenin varmış meğerse diye iç geçirmeme neden oluyor…

Dün gece hastaneden haberi aldığımda ne yapacağımı tam olarak bilememekteydim, sonra herkes ucundan tuttu bir şeylerin, kimi ağır olan taraftan, kimi daha hafif olanından, önemli olan ise birlikte geliniyor işte bir şeylerin üstesinden…

En zor görev Pınar’a düşmüştü, soğumuş bedenine, bir türlü kapanmayan gözlerine tanıklık etmişti; sağol Pınar’cığım…

Tüm desteğini, sevgisini, taziyelerini ileten sizlere de kendi adıma çok teşekkür ederim, ruhsal anlamda Mustafa’yı, bedensel anlamda ise beni yalnız bırakmadığınız için…

Bir de işin “Biz” tarafı var elbette, ister yüz yüze gelelim, ister gelmeyelim, bir arkadaşımızı kaybettik, başımız sağ olsun dememiz de bundandır…

Tek tek bütün yorumlara yanıt vermek isterim, hele ki böyle bir hüzünlü paylaşımda, ancak elim ve yüreğim nereye kadar yeter, inanın, bilemiyorum; bu nedenle peşinen sizlerden özür diliyorum…

Rahmetli babamı altmış iki yaşında uğurladıktan sonra, Mustafa’dan iki yaş küçüktü vefat ettiğinde, ayrımına vardığım bir şey vardı, şimdi de sevgili Mustafa Mumcu için olsun aynı şiir:

Lacivert,

Kadife bir örtü örtülüyor,

En sakil yanlarımıza

Bir tek ve ancak

Ölümümüzden sonra...

Bir daha ve asla

Kalkmamacasına...

Ne yazık ve maalesef

O örtü yok ortalarda

Başka zamanlarda, belki,

Yalnızca ve kısaca

Yoğun bir aşk ortasında...

Onda da rengi tutmuyor zaten,

Biri pembe ve ipek,

Diğeri kadife ve lacivert!

Gülgün Karaoğlu

24.12.2006

……

Sevgiyle kalın, ne olur…

Gülgün Karaoğlu

Kasım,30/09