Bir pazar günü

Pazar günleri, gazeteleri okumak ayrı bir keyiftir hepimiz için.

Yataktan geç kalkmalar, tören havasında kahvaltılar, şöyle güzel bir Türk Kahvesi eşliğinde uzun uzun detaylı okunan gazeteler...

Hemen herkes veya büyük bir çoğunluk için öyledir zannediyorum, benim için de öyle.

Ama ne yazık ki, uzun süredir gazete tv haberleri, insanın içini karartıyor.

Hepmizin malumu, kahrolası terör ve kaybettigimiz, Fidanlarımız, ana kuzusu gencecik Şehitlerimiz.

Tanrım, , bu ne bitmez bir bela, bu ne kahredici acı, o aileleri kahretmeye, o hayatları sonlandırmaya, o ışıkları söndürmeye ne gibi geçerli bir sebep olabilir ki?.

Ne isteniyor, ? ne yapılmalı asla anlayamıyorum, anlayamam da.

Bende, Arap Kökenli bir ailenin kızıyım ama Türkoğlu Türküm, bununlada her zaman gurur duydum, duyacağım

Başka türlüsü düşünülemez bile, .
Yüzyıllardır, Çukurova bölgesi, Hatay ve tüm o bölgelerde binlerce arap, hristiyan, türkmen birlikte yaşıyor.

Hiç bir zaman için o insanlar arasında, asla ! hiç bir sorun yaşanmamıştır.

İlişkiler son derece sıcak ve üzerine destanlar yazılabilecek güzellikte komşuluk örnekleriyle doludur.

Bizler devleti, milleti, bayrağı, vatanı için ölebilecek, dedeleri, Türkiye için savaşmış ve o savaşlarda şehitler vermiş Türk Evlatlarıyız.

Biz asla büyüklerimizden ( azınlık) kelimesini duymadık çünkü, . Değiliz.!

Bugün, Araplarla savaşsak, Türk olarak ilk savaşacakların içinde çocuklarımızın olacağı şüphesiz, çünkü bizler öyle yetiştirildik ve öyle yetiştiriyoruz.

Şimdi bu azınlığız, haklarımızı istiyoruz, özgürlük istiyoruz deyip, günahsız binlerce insanı yaşama özgürlüğünden mahrum eden, yok eden, katleden bu insanları anlayabilen varsa, lütfen banada anlatsın.

Çok okuyan, her olayda iki ayrı ve farklı düşünceye, madalyonun her iki tarafından bakmaya çalışarak, araştıran biriyim.

Ama bu yaşıma dek, aynı topraklarda yaşayan, eşit şartlarda olmasa bile aynı hayatı yaşayan, kültürleri kaynaşmış, yaşamları birleşmiş, yeri gelmiş bir evi, bir yatağı, bir lokmayı paylaşmış, siz - biz değil, ( Biz) olmuş bizlerin, birbirini öldürmesini gerektirecek kadar haklı, bir tek sebep, konu veya fikir bulamadım..

Bu kadar canı, çoluk çocuğu, bir bomba atıp öldürmenin, karşısına geçip seyretmenin ve üstelik pişman değilim demenin hakı hiçbir sebebi olabilir mi? Asla!!.

Göz yaşları ile üzerine titreyerek büyüttüğümüz evlatlarımızı askere, kardeş katili, veya maktulü olmaları için göndermiyoruz.

Benim çocukluğumda, ağabeylerim ve çevredeki gençler, askere gönderildiğinde analarımız, evladım bu süre içerisinde sokaklarda değil, en güvenli yerde olacak diyerek, huzur içinde başını yastığa koyardı, peki ya şimdi, hangi ananın yüreğindeki yangın evladı geri dönmeden sönüyor.

Taleplerimiz, beklentilerimiz, şikayetlerimiz isyanlarımız, eşitsizliğimiz olabilir, yaşanan binlerce olumsuzluk vardır ve olacaktır ama bunun çözümü asla birbirimizi öldürerek değildir ve olmamalıdır.

Nelerin ve kimlerin oyunundayız, aklım bu kadarına ermiyor ama bilidiğim ve acıyla gördüğüm tek şey, Karanlık ve Dipsiz Kuyulara acımasızca çekildiğimiz.

Peki, böyle dönemlerde bırakın pazarları kahve ve gazete keyfini, şölenlerin, bayramların, yaşamanın keyfi kalır mı? asla!!

Sönen hayatlarla birlikte Türkiyem Kahroluyor, huzursuzuz, üzgünüz, mutsuzuz ama başımız dik.

Bir bütün olarak yaşamak istiyoruz, dağlarımızı korkmadan, şölenler içerisinde birlikte paylaşmak, denizlerimizde birlikte kulaç atmak, bu Cennet Vatanın her köşesini, kardeş yürekler rehberliğinde, eşit atılan adımlarla arşınlamak ve hayatı olması gerektiği gibi -KARDEŞÇE- yaşamak istiyoruz...

İsteyenlerle tabi, Kürt, Türk, Arap veya her kim olursa olsun hiç farketmez .Bu Vatan hepimizin, acısı ve tatlısı ile..

Birtek Şehit haberi daha okumak, duymak istemiyoruz.

Ne olur bu son olsun diyerek, en keyifli pazarlara ve günlere, gazeteleri süsleyen en güzel haberlere kavuşmak temennisi ile hoşçakalın dostlar