Bir resimde sen

Psyi açtığım her seferde, arka plandaki bu resimle yüzleşirim hep. Yılların ne çabuk geçtiğini hatırlatır bana.. Annemin yüz ifadesindeki umut, gün içindeki sıkıntılarımı dağıtır, anne kucağındaki ben, ne çabukta şimdiki ben olmuş diyerek, rahatlarım.

Bu şiiri onun özleminden , onun resmine bakarak yazdım.. her bakışımda da ben bu duyguları yaşıyorum.

kucağında, karda, ayaklar çıplak, / poz vermişim bebekken, / her şeyden habersiz. / omzunda şalın, babam, kardeşlerimle / yere çömelip gülümsemişsin. / evin, çamurdan yapılıymış, iki gözmüş, / ne gam! /analık gururundan, şenlenmişsin. / yetim büyümüşsün... / mısır sömeğinden unla, ekmek yapmış, / ateşsiz, soğuk sularda yıkanmış, / el çamaşırını ipe dizmişsin de
yüksünmemişsin! .. / anlatırdın.. / anlatırdın, dört yıl asker yolunu, / parasız, pulsuz.... / iki çocuk eşikte, eksik etek, / bir başına sabırla beklemişsin. / derdinki; hiçbir şey olmaz sebepsiz. / iyimserliğin yollarında, heder olsanda, / ‘’taş atana ekmek atın ‘öğüdünle büyüdük, / şikayetlerimiz kolaylaşırdı dilinde, / ‘’asıl acı, ölüm, ölüm’’ diyerek, / ölümden öteye yol olmadığını,
bize öğretmişsin. / ah.. annem ah...! şimdi gördük! / şimdi gördük!