Bir rüya olduğuna inanmak...

Çakıl taşlarımı kaybettim. Büyük özenle biriktirdiğim, içine yosun kokusunu sindirdiğim. Her birini elime aldığımda, beni uzak diyarlara götüren.

Yeni açmaya başlayan bahar çiçeklerim solmaya yüz tuttu yine.

Bana umut veren, yüreğime bahar getiren çiçeklerim. Oysa ben onları ne kadar uzun zaman beklemiştim. Gözlerinin içine bakmıştım biran önce açsınlar diye.

Artık hakimiyetini elime geçirdiğimi sandığım iplerim yine uzaklaştılar benden . Diledikleri gibi beni çekiştirmeye başladılar yine. Derinlere çekmeye kaldıkları yerden devam ediyorlar. Onlar çektikçe bende boynumu büküp onların dediklerini yapmaya hazırım. Bu sefer direnmeye de gücüm kalmamış gibi gözüküyor .

Denizin üzerinde gördüğüm yağmur tanesini göremez oldum. Hani nerede benim beyaz güvercinim.

Bembeyaz karın kapladığı damın üstünde beyaz kanatlarını gördüğüm güvercinim. Göremiyorum. Kapkara bir kuş oturmuş tüm heybetiyle gözümün içine bakıyor sanki.

" Artık ben varım , çok uzaklara uçurdum beyaz güvercinini " der gibi.

Kalemimi yitirdim. Nerede bir kağıt bulursam üzerine karalamalar yapmamı sağlayan kalemimi.

Dünümü, bugünümü, yarınımı, umutlarımı, hüzünlerimi, mutluluklarımı satırlara dökmemi sağlayan kalemimi. Biz onunla o kadar çok şey paylaştık ki.

Kelimelerimi bulamıyorum. İçine sızan tüm duygularımın tek sözcüsü kelimelerimi. Oysa ben onları tek tek seçiyordum. Özenle. Cümleler kurmaya çalışıyordum birleştirerek. Hikayeler yaratıyordum, yaşanılası zor ve de kolay olabilen. Hep mutlulukla bitiyordu genelde hikayelerim.

Hüzünle bitenleri de bir kez okuyup bir daha okumak istemiyordum .

Boğazıma düğümlenen yumru geri geldi sanki. Yutkundukça daha da büyüyor. Hüzün çiçeklerim sulamamı beklemeden açmışlar. Büyümeleri için sularmıyım bilemiyorum..Derin bir uykuya dalmak istiyorum. Tüm bunların bir rüya olduğuna inanmak.. Ve eğer bir rüyaysa bir an önce bitmesini istiyorum. 20/05/2007