Bir sağlık meselesi

Yine sabahın köründe kalkıp hastahane yollarına vuracam kendimi. Pek tabi ki gözlerim uykusuzluktan şişmiş olacak ve ben belki de uyanıkken bile rüya görmeye devam edecem! Saatin bilmem kaçında hasta kabul bölümünde sıraya girip kayıt yaptırma debdebesini atlattıktan sonra en sabırlı olmayı gerektiren anlardan birini yaşamaya başlıcam; sevgili ast solistimiz doktorcuğumuzun teşrif etmelerini beklemek… Sabır tespihleri bile devrile devrile bıkacak devrilmekten ve nihayetinde zat-ı şahaneleri gelebildikten sonra bir diğer etap olan muayene sırası bekleme etabına dalmış olacaz otomatikman.

Tıklım tıkış, insan doluşmuş poliklinik koridorlarında tomur tomur terlerken ve muayene sıramızın gelmesini beklerken, o insan izdihamından ortalıktaki oksijen oranı ziyadesiyle azalıp da başıma ağrılar saplanınca atıverdim bir ara kendinimi dışarı ve sanırın temiz hava az biraz çarptı!

Sevemiyorum işte bu ilaç kokusu sinişmiş şifa evlerini! Sanki koca memlekette bir allahın kulu da sağlam değilmiş gibi geliyor bana buralara geldiğimde ve moralim ziyadesiyle bozuluyor. Turp gidi sapa sağlam insanlar bile bu kadar koşuşturmacanın, bu keşmekeşin içinde hasta olup çıkar maazallah buralardan! Hadi şimdi yaşımız geç de dayanılabiliyor bu ızdıraba da ileri yaşlara gelindiğinde halimiz nice olacak ;düşünemiyorum.

Evet tüm sosyal güvenlik kuruşlarının devlet hastanelerinden faydalanması ilk etapta kolaylık açışından iyi oldu ama yine de hastanelerdeki insan yığılmalarının önüne geçilebildiği kanısında değilim açıkçası.

Bir tek şeyden eminim o da; Allah bizler ne hastahanelere düşürsün ne de onları eksik etsin!