Bir şehidin ardından kalan acı...

Genç kadının kocasından ayrı geçirdiği iki yıldır içinde yanan hasret ateşi artık söndürülemez bir yangına dönüşmüştü ve bu hasret ateşine artık kocasını bir daha göremeyeceğinin ona dokunamayacağının ellerini tutamayacağının acısı da eklenmişti.

Yirmi gündür yemekten, içmekten hayattan her şeyden soyutlamıştı kendini, sadece kaybettiği sevgilisini kocasını yitip giden mutluluğunu düşünüyor. Ağıt yakıyor, yas tutuyordu kaybettiği mutluluğuna, geleceğine, erkeğine, ŞEHİDİNE…..

Tek tesellisi şehidinin emaneti kızını bile gözü görmez olmuştu. O kadar yorgun o kadar bitkin o kadar mutsuzdu ki. Ve o kadar yoğundu ki acısı. Her şeyi herkesi unutturacak kadar.

Gözlerinin önünden anılar hiç gitmiyordu. Onunla tanıştığı, birbirlerine deli gibi aşık oldukları günler, Onu kucakladığı gözlerine bakıp mutlu olduğu. Aşk dolu, Sevgi dolu, Tutku dolu mutlu günler hiç gitmiyordu gözünün önünden ve hiç kurumuyordu gözyaşları ve genç kadın hayatı boyunca da kurumayacağını çok iyi biliyordu.

Evlendikleri gün, kızlarının doğduğu gün yaşadıkları mutluluklar şimdi canını yakıyordu anılar. Ve kocasını son görüşü onun sevgiyle sıcacık bakışlarını son kez görüşü.

Bugüne kadar hiç mutsuz etmemişti kocası onu hep sevmiş hep sevgi ve şefkat göstermiş. Her zaman iyi bir koca şefkatli iyi yürekli güçlü bir baba olmuştu.

Çok sevmişlerdi birbirlerini. Evlendikleri gün söz vermişlerdi birbirlerine asla ayrılmayacaklarına dair. Kocasının tayini doğu görevine çıktığı zaman oda yanında gitmek istemiş ama kocası oraların güvenli olmadığı için onları götürmemişti. Ve o kadar çok hasret duyuyorlardı ki birbirlerine tayinin çıkmasını iple çekiyorlardı.

Ama bitiremedi oradaki görevini kavuşmalarına bir ay kala şehit düştü.

Birbirlerine söz vermişlerdi. Asla ayrılmayacaklarına dair ama onları ölüm ayırdı. Onları hain terör ayırdı.Onları bazı insanların alçakça menfaatleri için yaptıkları ayırdı. Kocası vatanı korurken vatanı için şehit düştü.

O gece içinde öyle bir ateş öylesine büyük bir sıkıntı vardı ki uyuyamıyordu bir türlü. Bir yerlerde bir şeyler olmuştu ama ne..

O sıkıntıyla uykuya daldı ve rüyasında kocasını gördü sessizce gelmiş sessiz sessiz veda etmişti kendisine sabah uyandığında biliyordu kocasının şehit olduğunu hissetmişti.

Ve kapı zili çaldı bir üsteğmen gelmiş. Kocasının şehit olduğu haberini verdi. Biliyordu ama inanmak istemedi yalan dedi olamaz buda bir rüya buda kabus dedi. İnanmak istemedi. Ama gerçekti bunu da biliyordu. Sımsıkı sarıldı kızına.

İlk başlarda öylesine metanetliydi ki sevdiği adamın cenazesi kırmızı bayrağa sarılı tabutta gelince içinden bir şeylerin kayıp gittiğini ölmek üzere olduğunu hissetti sanki.

Ama ayakta kalmalıydı o şerefli bir askerin karısıydı ne olursa olsun metanetini kaybetmemeli ayakta durabilmeliydi.

Son kez baktı kırmızı bayrağa sarılmış tabuta. O kadar lanet okudu ki kocasını öldürenlere masum insanları öldürenlere vatanını koruyan insanlara kurşun sıkanlara.

Ve sırf bazı insanlar rahat edecekler diye masum insanların kandırıldığı. Kardeşin kardeşe ateş ettiği kan kusturduğu bir dünyaya lanet etti.

Sırf bazı insanların menfaatleri çıkarları için çocukları babasız bırakanlara sevdiğini sevdiğinden ayıranlara lanet etti.

O gün çok şey değişti onun hayatında şerefli bir askerin karısı vatanı korumak için canını vermiş bir şehidin karısıydı artık o

Ne kadar canı yanarsa yansın ne kadar mutsuz olursa olsun onurluydu gururluydu.

O kalabalıkta insanlar teröre lanet okurken şehitler ölmez vatan bölünmez diye haykırırken ve kocası kırmızı bayrağa sarılı tabutta giderken sonsuzluğa biliyordu onun bir yerlerden onu izlediğini ve ona yakışır davranması gerektiğini

Ve o şekilde selam vererek uğurladı kocasını sonsuzluğa..

İçten içe ağıt yakıyor, yas tutuyordu kaybettiği mutluluğuna, geleceğine, erkeğine, ŞEHİDİNE…..

Sabriye NİŞANCI