Bir sevdalı ay gibi, yollarıma çık biraz

Öyle bir zamanda çık ki karşıma her şey uygun olsun birbirine.
Ben kendime, sen bana, ben sana, sen sana, biz zamana.. Soru işareti sürüleri olmasın zihnimizde. İçimizden gelen o meşhur ses fısıldasın kulağımıza evet işte o doğru insan diye ..

Duyuyorum ayak seslerini ama sadece ben duyuyorum. Sabahları suratımda güzel bir gülümsemeye sebep olan sen, geliyorsun işte bana doğru.. ama bunu sadece ben biliyorum.

Yüreğim çok aradı seni. Seni ararken içimden gelen ses bazen doğru söyledi bazen beni kandırdı. Ama yılmadı yüreğim. Güzel şeyler beklemeye ve istemeye devam ederek. Her yaralandığında kendi yarasını sararak ve her defasında yeniden ayağa kalkarak, ümitleri can simidi yaparak hep bekledi, bekledi, bekledi..

Hani fırtına olur yağmur yağar her şey havada uçuşur gri bir gökyüzü vardır bakmak bile istemezsin. Fırtına diner, yağmur diner mavi beyaz gökyüzünde bulutlar güneşle dans eder, mis gibi toprak kokar ya hava. Bu sakinlik insana huzur verir ya. İşte sen gelince de böyle bir huzur dolsun içime. Hiç bitmeyecekmiş gibi gelen o fırtınalarda seni düşününce toprak kokusu gelsin burnuma. Gülsün gözlerim, gülsün yüreğim.

Öyle bir hava da gel ki ben kurtulmuş olayım anıların prangalarından ya da belki sendedir anahtarları,

Belki gelmezsin gelemeyeceksin gelmeyeceksin. Bilemem ki nerdesin? Milyarlarca insandan hangisisin? Ama susturamıyorum içimdeki ümidin sesini. Evet var öyle biri diye inatla bağırıyor. Susturmak ta istemiyorum sanki.

Bahar günlerinin sabahı gibi, İzmir’in imbat esintisi gibi gel... ama yeter ki gel