Bir tel koptu ahenk ebediyen bozuldu...

İçimde bir şey var bu akşam…

Beyazlar karardı bir anda…

Bir kuş uçtu gökyüzünden süzüldü..…

Bir gül koktu tüm çiçekler ezildi…

Bir tel koptu ahenk ebediyen kesildi…

Yüzünü görmem, göremem artık…içimi kavurur bir bakış…

Yerini sormam, bilsem de atmam adımımı…

Elini tutmam, başkasının avuçlarında terlemiştir, rüya da hayal de bile olsa…

Seni hiç unutmam, çünkü kimse böyle acıtmadı içimi…

Tenine değmem, cesaretim yok…

Sesini duymam, korkarım…

Adını koymam…

Sana hiç doymam…

Ay ışığı diyor ki gel peşimden…düştüm onun peşine rüzgar oldum…

Sevmesem ölürdüm sevdim onu öldüm…

Sevdim yine öldüm….

Dürüstlük tozlu raflarda…

Teknoloji denen o herkesi fark ettirmeden zavallılaştıran garip şey ilişkilerin ortasında böyle durdukça dürüstlüğün de raftan inmeye niyeti olmayacak..

Kendince yakıştı da o rafa zaten…

Neden sorusu öyle boş oluveriyor ki…öyle anlamsız….

Cevabı bildiğin halde sorduğun, sormaktan kendini alamadığın seni de senden çıkaran…

En iyisi susmak mı ne….?