Bir telaş, bir çırpınma amaçsız...

Kanatlarımı açmış, gözümün içine giren güçlü ışığa karşı, düşünmeden, hesaplamadan, azimle uçmaya çalışıyorum... Kafam, beynim bomboş, 'Sıfır düşünce' halindeyim ve her saniyem, her an'ım bir meditasyon halinde geçiyor sanki..

Bana tayin edilen yolda gidiyorum, gitmem lazım, yaşamak için, bana öğretilen bu !...

Kimse sormuyor, 'Ne yapmak istediğimi' ya da 'Nereye varmak istediğimi'... Herkes biliyor, herkes kendi hedefleriyle yaşıyor ve bu hedeflere ulaşmak için kullanıyor diğerlerini, kullanırken sormuyor sana 'İsteklerini', sormuyor kendine 'Senin ne olduğunu'... Yolunu çiziyor senin adına, sonra bir sabah daha kalkıyorsun aynı pencereye, tanımlı bir şekil şartına göre giyiniyorsun, aynı kumaş, robot gibi kullanıyorken aracını, aynı yol, akşamı ederken düşünmeden, aynı sen, aynı yanılgılar, aynı esaret, hep aynı..

'Kafamı dışarı çıkartayım da şu loş sudan, çevreme bakınayım azıcık, iki nefes alayım' dediğin anda, acısını çıkartırcasına, kendi görünmez pençelerinle oniki nefesi tüketmek için kendi başını yeniden gömüyorsun dipsiz çamuruna, bile bile, hep aynı...

Tükenen kumlar aşağıda, merakla ve göz ucuyla süzüyorsun yukarıdaki hazneyi, ama nafile, göremezsin 'Yaşamının kum saatinin' bakiyesini... Tek görebildiğin aşağıda biriken... Kalan nedir, ne zaman tükenir, peki bunu bilebilir, söyleyebilir misin ?

Peki o zaman neden bu telaş ?... Soruyorum kendime...