Bir tutam geçmiş

Çocukken büyük hayallerimiz vardı.

Daha büyük bir pamuk şeker,

Oyuncak bebekler,

Pembe bir bisiklet... 

.................................

Çaya çağırırdım sokaktaki arkadaşlarımı,

Boş pembe fincanları üfleyip, içerdik çayımızı.

Saçlarını örerdik bebeklerimizin.

Topraktan tencere yapardık kızlarla.

Saklambaç oynardık gece yarısına kadar.

Böğürtlen toplamaya giderdik, elimizde kaplar.

Akşamları kaldırımda oturup çekirdek çıtlatırdık arkadaşlarla.

Tüm mahalle maç yapardık, çift kale.

Ben kaleci olurdum hep.

Sonra o top da mutlaka kaçardı Hacı Amca'nın bahçeye.

Sırayla atlayıp alırdık topu, korksak bile.

Heee...

Hacı Amca da demişken;

Bahçesinde bir meyveler vardı ki sormayın!

Annen koysa önüne, böyle zevkli yiyemezdin.

Malum...

Yine dalardık bahçesine.

Toplardık avuç avuç elmaları, armutları, erikleri.

O da hep görür, ovalardı bizi.

Kaçarken kanatmayan yoktur kolunu yahut dizini.

 .................................

Yıllar geçti aradan.

Ne olduysa insafa geldi Hacı Amca.

Koparmaya kıyamadığı meyvelerini

Avuç avuç dağıtır oldu mahalleye.

Oysa bahçedine daldığımız zamanlarda tadı bir başkaydı.

Şimdi o tat yok meyvelerinde.

Yıllar geçti aradan.

Kaldırımlarda oturacak yer kalmadı.

Tencere yapılacak toprak, asfaltlarla döşendi.

Böğürtlen topladığımız orman betonlara büründü.

Gökyüzü görünmez oldu o mahallede.

Koca koca binalar sıralandı.

Oysa büyüdük şimdi...

Benim içimde bir yudum geçmiş, bir tutam özlem kaldı.

Kim bilir?

Belkide birilerinin hala büyük hayalleri vardır. Birileriyse çoktan vazgeçmiştir düşlerinden.

Kim bilir?

Belkide kimileri hep çocuk kalmıştır. Kimileriyse hiç çocuk olamamıştır.