Bir var bir yok

Bir varmış bir yokmuş diye başladı bütün masallar. Aslında hayatta ki her şey öyle değil mi. Bir varmışız bir yokmuşuz. Birçok severmişiz bir de çok nefret edermişiz. Bir de çok pişman olurmuşuz. Ya da çok unutmak istermişiz. Böyle şeyler işte. Birçok “miş” eki olabilir hayatımızda. Hem var hem yoklar işte. Son günlerde sıcaktan mı bilmiyorum kendimi iyice bunalmış, bıkmış ve yarım bırakılmış hissediyorum. Neden böyle hissettiğime dair hiçbir şey yok elimde? Galiba yeni bir kapı açmak kendim için zor olacak. Neden peki. Bilmiyorum. Bu kelimeyi yine çok söyleyeceğim bunu da biliyorum. Yeni hayata başlamak… Yeni bir kişi olmak… Ya da yeni olan şeylere ve ya kişilere kendini tanıtma çaban… Zor çok geliyor. Bende bir varım bir yokum aslında… Gökten 3 elma düşmeli ki ben de kendime gelmeyi başarmalıyım. Bir bisiklet almalıyım sonra kendime “don kişot” gibi rüzgârlara savaş açarak gitmeliyim. Mor olmalı rengi biraz da hüzünlü olsun diye. Ama mavi gökyüzünü görüyorsam zaten ve yıldızları göremiyorsam en büyük hüzün budur işte. Uyumayı başarmak için kalp atışlarımı dindiremiyorsam ve aklımda bu sefer tek bir tilki varsa. Yıldızlar nedense bana karışmaz… Bir dilek dilemem için bile kaymazlar. Ya da etrafta bir papatya olmaz. Cevabı bilmesi gereken kişi benim oysa ne gerek papatyaya. Ben bir masal kahramanı değilim benim için gökten 3 elma düşmedi. Ben düsen elmaları yemedim. Benim 7 tane arkadaşım yoktu ilgilenecek. Benim bir şövalyem yoktu cam mezardan beni uyandıracak. Benim kimsem yok aslında. Sadece varmışlar gibi davranıyorum. Oysa yoklar. Galiba ben buraya ait değilim ya da hiçbir yere ait değilim. Şu hayatta bana ait ne var ki hiçbir şey yok. Elimde hiçbir şey yok. Ben bile kendime ait değilim. Gülümsemelerim bana ait değil. Ben kaçamıyorum artık kendimden. Her şey çok mu açığa çıktı bu sefer. Heeey beni yönlendirecek bir bilge vardı hani? Zamanı bekliyor oda. Yakında güzel bir cümle söyler bana bir anda. Hani benim hep geri kaldığım zamanı. Ya da benim kaçırdığım zamanı. Bir tam içinde olamadığım zamanı bekliyor. Yanlış yer yanlış zaman. Dur bir dakika zaman ne ki. Oda bir var bir yok. Bak şimdi yok. Şimdi durdu her şey benim için. Soğuk bir kalp atışım var. Beni donduran ve beni uyutan. Bak şimdi uyuyan güzel oldum saçlarım uzayacak ve Rapunzel olacağım. Yatağımın altında ki tek bir bezelye tanesi benim uyumamı engelleyecek ve uyanacağım. Uzun saçı sevmediğimi fark edeceğim ve onları kestireceğim. Birileri beğenmeyecek umursarım ya birde insanları. Kafama kırmızı şapka takıcam saçlarım tekrar uzayana kadar ve bir göle gideceğim orda bir kurbağa beni bekleyecek onu öpmem için. Öpmeyeceğim adam olsa cezalandırılmazdı zaten diyeceğim. Yerden taş toplayacağım ve suda sektirmeyi başarana kadar göle atacağım. Aslında hiç başaramayacağım için üçüncü taşta bırakacağım. Bir tekne gelecek mavi ama küçük bir tekne. Adı da mavi. Ben ona bakarken son elmamı yiyeceğim. Ve uyuyacağım… Belki de en huzurlu uykum olacak… Kırmızı ve mavi… Bir var bir yok…