Bir varmis bir yokmus...

Ask sanmistim seninle yasadigimi; yanilmamisim askmis. Icimi saran, yuzume sicaklik, gozlerime isilti getiren bir misafirmissin megerse. Oyle hesapsizca bir anda hayatima girerken, alt ust oldugumu bile anlamadan sen coktan yerlesmissin evime. Yatagima hic sinmeyen kokun daha yastigima degmeden benim icime sinmis. Gecmeyecegini ve hic gecmesini istemedigimizi bir biz biliyoruz sanarken kalbim bizden once davranip senin olmus bile.

Hic bana sormadan seninim demis, hayattan caldigimiz o gunlerde. Sen oyle gunun bir saatinde bir yaz surprizi gibi cok uzaklardan kalkip geldiginde beni alip goturecegini hep biliyormus gibi yasamisim. Yuzune baktigimda cok tanidikmissin, hep bildigim bir yerdeki adammissin; ama bilmedigim diyarlar kadar da hasretimmissin. Bir sarilisin varmis ki dunyanin hicbir oneminin kalmadigi asrin kavusmasi imis bedenimin senin bedenine. Elinin elimi tutup, yuzumu oksamasi varmis, kendimi bebeklerden daha huzurlu ve guvende hissettigim. Bakisinin gozlerime degisi varmis, her seferinde midemde kelebekler ucusturan. Sen varmissin, ben varmisim; ben seninmisim, sen de benimmissin; masal boyle baslamis…