Bir yastıkta kocadık yalnızlık ve ben

Ey, sürgülü kapılar ardındaki sohbeti hoş yalnızlıklar!
Taban sesleri kulaklarımda çınlayan özlemler
Ve başımın gök kubbesinde yeşil keder taşıyan turnalar;
Ne olur kamburum olmayın,
Özgürce düğümleyeyim yalnızlığın son ucunu!..

Beli bükük, cesareti eksik bir tebessüm sanmayın
Hasta koğuşunda yatan sevinçle hüznü;
Akşamdan kalmadır o med-cezir duygular,
Süzülen o müstehzi bakışlar...

Kalbimin kırık parçalarıdır parlayan o yıldızlar,
Bir günahın sancılarıdır şakaklarımdaki o çizgiler
Ve bir umut göçüdür savrulan o kıvılcımlar,
Görünen o derin yaralar,
O sessiz ağıt, o susuz uçurumlar!..

Dağın öte yüzünden gelmedir o kara leke, o soğuk gölge
Biraz uzak, biraz yakın;
Bir dalgakırandandır o vurgun,
Gözü kara iklimlerin savaşındandır o fırtınalar!..

Fermanı eksik bir aşkın karanlık yüreğindendir
Bitmeyen o çile, o sefalet, o yokluk...
Yalancı bir dostun başarısındandır
Boğazımda düğümlenen kör olası o hıçkırıklar...

İçtiğim mor sulardandır şahlanan yalnızlığım,
Hasret kokan düşlerimdendir uykusuzluğum...
Gem vurmayın hayallerime;
En ritmik adımlarıyla yürüsün usumdakiler,
Gölgemin sırtındaki tek ayaklı fenerse ışığım
Bırakın kulaç atsın geceye
Denizin aynasında yakamoz!..

Yalnızlıktan öte evi varsa eğer şairin
İçim boş bir ağaç kabuğudur bu gece...

12.03.2011/ANKARA
Rukiye Çelik