Bir yudum mucize

Nihayet yağmur geldi, hem de dolu dolu geldi, ne de güzel iniyor toprağın üzerine hızlı hızlı. Susuzluğa hasret toprak da büyük bir iştahla içine çekerken yağmuru, adeta, daha, daha der gibi. Günlerdir süren kapalı basık havanın verdiği iç sıkıntısı bir anda dağıldı. Ben de, bir yanda kırlık yerde bulunmanın keyfini sürerken, böyle anlara tanık olmanın insan ruhuna verilebilecek en güzel armağan olduğunu düşündüm. Yağmur bütün şiddeti ile toprağı dövdükten yavaş yavaş seyreldi. Şimdi bütün çevreyi yağmur sonrası o doyulmaz toprak kokusu sardı. Uzaklarda, ufuk çizgisinde bir sislenme belirdi, bütün bunlar büyülü güzel anların devam edeceğinin bir işareti gibiydi. Bir süre sonra uzaklarda beliren sisler hafiften dağıldığında ise ufuk çizgisi daha bir yakınlaşmış gibi göründü bana. Bulutlar arasından bir ışık huzmesi süzüldü tarlaların üzerine, diğer bulutlar parça parça kuzeye doğru sürüklenirken ortalık iyice aydınlandı. O görkemli parlaklığın altında yağmur adeta toprağı incitmekten korkarcasına usul usul ve yeniden başladı. Sanırsınız ki gökten inciler yağıyor, ışık ışık iniyor toprağın üzerine. Havai fişekler atıldığında sevinen çocuklar gibi, el çırparak koşup her bir inci damlasını kucaklamak geldi içimden. Yumuşak toprağa çıplak ayaklarımla basarak tarlanın ortasına kadar ilerledim, ellerimi gökyüzüne doğru kaldırdım. Yağmurdan inci taneleri ışık ışık tüm benliğimden geçerek toprakla buluştu, avuçlarım ne dolu ne de boştu. Hayret ve şaşkınlıkla, ama daha çok hayranlıkla kelimelerle anlatılamayacak bu güzel duygu dolu anı yaşamanın huzur ve mutluluğuna vardım.

Ve bir süre sonra yağmur tamamen durdu, tarlalardan esen serin bir rüzgar yüzümü yalarken artık dönmem gerektiğini anladım. Toprak ana da istirahat edecekti sanırım. Yavaş adımlarla uzaklaşırken son kez başımı çevirip arkaya baktığımda, uzaklaşan bulut kümesinin ardında saklanan güneş sessizce yükseldi yükseldi ve gökyüzünde asılı kaldı.