Bir yudum sevgi

“ Büyüklerimiz bizi anlamıyorlar ” “ Onlar, sanki genç olmadılar ”

Bu cümleleri söyleyen gençleri, çevremizde her zaman görmekteyiz, konuşmalarına şahit olmaktayız…

Sorunlarını aileleriyle paylaşamayan, tanıdığım birçok genç adam, genç arkadaşım var… (hepside çocuklarımın yaşındalar) Yaşları on yedi-yirmi yaş aralığında. Çoğu öğrenci, birkaçı okulu bırakıp çalışma hayatı seçmiş… Okumaları, okulda olmaları gerekirken… Kimi ailemize katkımız olsun diyor, kimi okulunu sevemediği için, öğretmenini sevemediğinden, okullarını bıraktıklarını söylüyor…

Genç arkadaşlarım özellikle, olgunlaşma, cinsel kimliklerinin kazanıldığı bu yaşlarda, karşılaştıklar sorunlarla ilgili doğru bilgileri ailelerinden alamadıklarını, böyle konuları aileleriyle paylaşmaktan çekindiklerini, konuştukları zaman dinlenilmediklerini anlatıyorlar… Öğrenmek istediklerini, bilmeleri gereken bilgileri, kafalarına takılan soruların cevaplarını, çevresindeki kişilerden öğrenmeye çalışıyorlar… (doğru veya yanlış bilgiler)

Gençlerin ailelerinden en büyük şikâyetleri ise, kendilerini adam yerine koymadıklarını, güvenmediklerini, çocuk yerine konulduklarını anlatıyor gençler… Kendisini adam yerine koyacak, kendisini sevecek, sayacak, değer verecek bir aile ortamı aradıklarını anlatıyorlar… Ve istiyorlar. bekliyorlar… Benim tanıdığım, sevgiyi arayan, bulamadığını zanneden gençler…

Gençlik çağındaki çocuklarımızın, bu kritik gençlik dönemlerinden geçerken, eleştirmeden, gereksiz yere yargılama yapmadan, onları adam yerine koyarak, yetişkin bireyler olduklarını ve onların özellikle bu kritik dönemlerinde bizlere,herkesten çok yardıma, anlayışa, sevgiye, şefkate ihtiyaçları olduklarının çok iyi bilmekteyim…

Geleceğimizin teminatı olan gençlerimize, yapılacak her türlü yardım ve destek… Geleceğe yapılan en iyi yatırımdır diye düşünenlerdenim…

Her şey Sevgiyle başlar. Sevgiyle kalınız.