Bir zamanlar...

Bir zamanlar, insanlar başkalarını kurtarmak için kendilerini yakardı.

Kendilerini yaktıkları ile kalmazlardı, efsane olurlardı.

Böylesine cesur bir hayatımız vardı onu da kaybettik.

Başkalarını kurtarmak yerine;
Kendimizi kurtarmak uğruna, birimiz hepimizi yaktık!
Hepimiz birimizi yalnız bıraktık.

Bir zamanlar,
Bir sabah ezanı gibi huzur veren günler yaşardık.

Dosta dost, düşmana düşmandık.

Esaretin yok olması için cesaretimizi sınardık.

Ekmeğimizi bölüşür, acılarımızı yüreğimize gömerdik.

Sütten çıkan ak kaşık değildik belki,

Ama, sütten çıktığımız da sütü temiz bırakacak kadar temizdik.

Kardeşliğimize duvar örenler o zamanlar da çoktu.

Ama memleketimin kardeş yürekli insanları da çoktu.

Ne kardeşi kardeşe düşman eyledik, ne de insanımızı ayrı gördük.

Aynı gemideki yolcular gibiydik.

Eskiden şiirlerde yazardı, "İnsan insanın yurdudur, kurdu değil" diye.
Hani elmaya kurt girmiştir de, her şeyi kemirir ya.

İşte öyle olmuşuz artık.

Şimdi ne kadar umutsuz, ne kadar kötümser olduk.

Çürümüş bir ağaç, kırık bir dal gibiyiz.
Artık ne memleket sevgisi, ne idealler kaldı.

Zamana yenik düşmüş bedenler gibiyiz.

Ne dostlarımız kaldı, ne de dost bildiklerimiz.
Sadece kendimizi kalabalık sandık.

Oysaki bu gün bu kadar kalabalık arasında yalnız kaldık.

Şimdi içimizden boş bir tren geçiyor.
İçinde sevdalarımız, hayallerimiz.
İnandığımız gibi olsun isterdik memleketimiz.
Olmadı.

Memleket için yananlar yandıkları ile kaldılar.

Yeni bir yazıda buluşmak dileği ile…