Bırakın haçerlemeyin yüreğimi artık...

Bir acı var yüreğimin en köşesinde. Haykırsam kimse duymaz mı sesi mi?
Öyle yalnız hissediyorum ki kendimi. Yapayalnız, sanki ne kocam varmış ne annem ne babam ne de kardeşim. Yalnızım işte var mı bunun bir tarifi. Acı çekiyorum, içimde kopan fırtınalar yetmezmiş gibi, durmadan taa yüreğime saplanan hançerler daha da kanatıyor küçücük yüreğimi, yalnızım yapayalnız...

Gözyalarım durmadan içime akardı şimdiyse tutamıyorum. İşyerinde , sokakta, tranvayda. Yer ve zaman ve hatta etraftaki insanlar bile sebeb değil artık gözyaşlarımı gizlemek için. Doya doya ağlıyorum içimdekileri gözyaşlarım atıyor sanki vucudumdan. Yalnızım yapayalnız...
Buruk bir sancı var yüreğimde konuştukça, batıyor taa derinlere. Susmak hiç konuşmamak hatta herkesten binlerce km uzaklara kaçmak istiyorum. Kimseye derdimi anlatamıyorum derdimi anlatmayı bir kenera bıraktım da kendimi bile anlatamıyorum.

Bunca yük revamı bana. Kambur üstüne kambur bindi sırtıma. Daha 21 inde küçük bir kız çocuğu muyum yoksa kocaman bir kadın mı? Yoruldum herşeyden herkesten bıktım hayat nasıl siyah gözüme... Herkese gülümsemek istemiyorum artık aman merve sakın haa yüzlerine gül lafını duymak istemiyorum artık. Eeee ben gülüyorumda noluyor kim bana gülüyor herkes bir laf sokma yarışına girmiş. Sapladıkça saplıyorlar ateş gibi hançerlerini; kanattıkça kanatıyorlar kücücük günahsız yüreğimi. Ama bilmiyorlar ki o yara bir gün kabuk bağlar....

Öyle yalnızım işte....


Annem belki anlar anlatsam yaralarımı sarar diyorum sonra onada kıyamıyorum...

Tek tesellim yine aşkım oluyor....