Biraz anlayış lütfen

Bir gün dahi birbirini görmese dayanamayan çiftler, bir süre sonra sevgi ve ilgiden çok anlayış beklemeye ve göstermeye başlar, bu başlangıç sona giden bir sürecin ilk aşamasıdır aslında ve farkında olmaksızın ilerlersin o yolda.

Çünkü daha önce önde gelen sevgi ve ilginin yerini zamanla başka şeylere bırakmaya başlamasıyla, anlayış adı altına gizlenmiş bir kabulleniş, belki de bir vazgeçiş başlar.

“İş dolayısıyla gecikeceğim, anlayış lütfen!”

“Toplantıya yetişmeliyim, anlayış lütfen!”

“Arkadaşlarla birlikteyim, biraz gecikirim, anlayış lütfen!”

“İzin kullanamam işler çok yoğun, anlayış lütfen!”

“Yemeğe gelemeyeceğim, acil bir sorun çıktı, anlayış lütfen!”

“Ben gelmesem olmaz mı çok sıkılıyorum orada, anlayış lütfen!”

"Söz verdim, yapacağım ama biraz zaman ve anlayış lütfen!

Zamanla bu liste çoğalır ve birine dahi tepki gösterecek olan, hemen anlayışsızlıkla suçlanır. Oysa tepkinin sebebi anlamamaktan değil, sevgi ve ilginin azaldığını hissetmekten, azalacağından korkmaktan ya da araya aşılamayacak mesafelerin girecek olması tedirginliğinden ileri gelir. Ama anlayış bekleyen bunu ne yazık ki genelde anlamaz. Öyle ya kendi yaptığı eylem her şeyden mühimdir o anda. Diğeri de "anlayışsızsın" lafını işitmemek için bir zaman sonra kabullenmeye başlar ve bunun adını "anlayış" koyar. Birbirlerine karşı anlayışlı bir çift oluverirler.

Bu anlayış oyunu sürdükçe ve anlayış gösterilmesi beklenen durumlar çoğaldıkça o derece uzaklaşma da kaçınılmaz olur. Çünkü asıl sebep, aslında anlayış göstermek değil, anlayış gösterilmesini bekleyen insanın hayattaki önceliklerinin yer değiştiriyor olmasıdır. İlk başta anlayışsızlıktan çıktığını düşündüğümüz tartışmalar ve tepkiler, zamanla tükenir ve anlayış adı altındaki kabulleniş ilişkiyi zamanla daha da içinden çıkılmaz bir anlaşmazlığa sürükler. Çünkü her anlayış gösterilmesi beklenen durum karşı tarafın içinde bir şeyleri tüketmeye başlar...

Ve çok şeyler tükendiğinde ilişki de tükenir. Dönüp geriye bakıldığında onca anlayış göstermenin iki insanı nasıl bu kadar birbirinizden uzaklaştırdığına şaşırıp kalır herkes. Ama artık birbirinin gözlerine bakan iki yabancı kalmıştır geriye, hem de hiç anlamadan.. İşte son olarak geriye tek bir anlayış kalır; iki taraf son bir noktada anlaşır ya da bir taraf son bir anlayış bekler karşısından:

“Bu böyle yürümeyecek, nasıl birbirimize bu kadar yabancılaştık anlamıyorum ama artık kendi hayatlarımızı yaşamalıyız… Anlayış lütfen!”