Biraz da benden

Vee.. Nihayet..
Bir yanımda eksiklik. Tamamlamaya derman yok kimsede. Ya da tamamlatmaya meydan yok bende. Ama yine de kötünün kötüsünde değilim. Öyle kocaman mutsuzluklara kaptıramıyorlar beni. Bir eksikliğin peşinden karalar bağlayamam ben. Karamsar hiç olamam. Bugünümü kırıp yarınımı üzemem hiç yoktan.

Evet evet mutlu insanım ben. Mutluluğun değerini bilen insanım. Hani olur ya açan çiçekten keyif alırım. Uçan kuş hayallerin peşinde sürükler beni. Yolda, olanlardan habersiz oyun oynayan çocuklar sevindirir. Elinde bastonu, belki biraz suratsız yaşlılar gördüğümde içim burkulur elbet ama o anda yüzümden tebessüm engellenemez. Hayat hikayelerine kayar aklım. Kim bilir neler neler yaşayıp gördüler? Bunu düşünmek bile hayatın mutsuzlukla geçmicek kadar değerli olduğunu hissettirir bana.

Kalabalıktan sıkılırdım bazen, onca insanın içinde belki de kendimi kaybetmekten korkuyordum. Ama artık büyüdüm. Onlarında benimle aynı durumda olduğunu hissedebilecek kadar büyüdüm. Şimdi kalabalığı seviyorum çoğu zaman. Etrafımdaki herkese tek tek bakıyorum (çaktırmadan). Değişik insanların, değişik yerlerde, değişik olaylarda; karmaşık, güzel, sıkıntılı, neşeli, belki ezberbozan, biraz da gün ışığına çıkan hayatlarını düşünüyorum. Kafamda hepsi için ayrı hayat hikayeleri ister istemez oluşuyor yüzlerine baktığımda. Ne keyif ama :)

İnsanları da seviyorum ben, çileli geçtiğine inandıkları hayatlarını da..

Yaşamak belki kimseye vermediği kadar doyum veriyor bana. İçimde her attığım adımda, nefes aldığımda, güldüğümde, ağladığımda, yaşadığımı hissettiğim her anımda bir şükür coşkusu oluşuyor ki değmeyin gitsin. Ve yine oluştu işte. Geleceğimin geçmişini oluşturan her an için sonsuzlarca şükür..