Birdenbire oldu eylül...

Birdenbire soğuktum sanki

Birdenbire azar azar su verip sesime

Çelikleyip dilimi birdenbire

Kestim bütün gelincikleri kökünden.

Deştim gecenin rahmini

Ölü doğdu gün

Hey…

Baktım ki yapayalnızım açık sularda…

Sesim beşbin yıl geriden gelir

Dilimi çivi çivi işlemişler duvara…

Ondan beni sümer sanıp

Ondan beni hitit sanıp

Şekil şekil resim sanıp

Höyük höyük gömü sanıp

Eliyorlar toprak toprak…

Bari dokunduk sanmayın

İnsan yanıma…

Saldım turna kanatlarına takıp yaz akşamlarımı

Gitti gider turuncu şafaklarda ak alnıma doğan karanlık

Güz yüzlü çocuk gibi sokulur

Sokaklarıma ardı sıra yağmurlar

Büyür günden güne yalım yalnızlık…

Yola salsam gözlerimi döner’mola

Açar mı yeniden atlatıp güzü kışı

Mayıs gülü tomurcuk…

Kızıldı demincek

Her bir yanı elvan elvan

İki elimin parmaklarını açtığım kadar avuçtu

Hem saçları mısır püskülleri gibi sarı

Hem ayçiçekleri gibi bükük boynu…

Hani ya kısa sürerdi nisan ağlamakları

Hani ya taze gelin gitmeleri demincek…

Ne değdi yazımın güzelliğine

Sayrı bir eylül gibi dolaşır ince ince…

Sen bilmezsin…

Kerpiç kerpiç dayardım sırtımı

Bana da cevizlerin türküsünü söylerdi rüzgarlar

Gökleşirdi gözüm

Yıldızlara kadar…

Şimdi böyle sade yıldız

Şimdi böyle sade gök

Şimdi böyle sade ceviz

Şimdi böyle sade kerpiç…

Sanki yaşamadım

Tükendim sanki hiç…