Biri anlatsın

Şubat ayı sızmış usulca 2008’den içeriye ve ortalamış bile kendini hissettirmeden.
Bu kısa ayın tüm sıfatlarının yanında sevgililere özel olması da gizli.
Evet, özel mi özel 14 Şubat günü.

Özel günlerin nüktesini anlayamıyorum.
Herkes memnun mu acaba fülüs kokan bu durumdan.
Bir de zorunlusundur kutlama yapmaya, ayıp olmasın eşe dosta.
Sevgilin var ya, ne aldı sana?
Hem her gün içinde özlem büyüttüğün sevgilin için, o gün daha fazla bir şeyler mi yapman gerekiyor.
Ona çiçek almak mesela.
Bir çiçekle de olmaz tabi…
Biri hatırlatmasa, duvarlara reklâm panoları asılmasa, mağaza sahipleri müşteri çekebilmek için vitrinlerini kırmızı kalplerle süslemese aklımıza gelmeyecek mi en azından bir demet papatya ile sevgilimizin yanına gitmek. Ya da ona taa derinlerden bir yerden “seni seviyorum” demek.
Vurgunsan ona âşıksın.
Âşıksan sevgilin.
Sevgilini aklından çıkarmak zaten imkânsız.
E o halde özel bir gün niye?
Sevmek haram değil mi sevgilisini her gün hatırlamayana.
Seviyorsan eğer onu hatırlamadan geçen gün en boş gün değil mi?

Ayrıca özel günler beni hüzünlendirir biraz.
Anneler gününde annesiz bir çocuğun daha da fazla duyduğu özlemini ya da babalar gününü yetimhanede geçiren bir çocuğun gözlerini hatırladıkça burulur içim daha fazla.
Hadi diğer günleri bir yana bırakılım.
Ya sevgiliniz yoksa.
Gezeceksin Taksim sokaklarında yalnız, bakacaksın el ele dolaşan çiftlere ve şöyle bir uzanacaksın sahile doğru elbet duyacaksın martıların çığlıklarını.
Sende haykıracak mısın “neredesin” diye.
Ve belki de deniz, diline dolayacak Özdemir Asaf’tan birkaç dize.

“Bir şey kaldı, bir denizin kıyısında senden,
Bakışlarla yüklü, söylemelerle sessiz.
Seninle dolu, seninle sensiz bir şey.
Arandıkça bulunmamış yıllar yılı,
Bulundukça aramaklı.

Deyip dalacaksın uzaklara bir günün uğruna.

Sadece kendim için değildi bu yazı.
Tüm sevenler içindi.

Yine de sevgilisi olanın olmayanın, yureginde her daim aşka yer olanın
kısaca herkesin Sevgililer Günü<ı> kutlu olsun…

Foto : S.GÜZEL