Birikiyorum...

Oysa ben sevdanın bir yük olmadığını söylüyordum herkese, diyordum ki aşık olun, aşık olun ki güzelleşsin dünya, renklensin hayatınız. Karşılıksız olsa da sevin, sevmek güzelleştirir insanı…

Ve bende bir gün sevdim, dedim ki kalbime “sev” sadece “sev”… kalbim yenilen, içindeki o minik kuş ötmeye başlasın, cıvıldasın dursun bütün gün, gece, rüyalarında. Sev dedikçe ben, sevdim… Şimdi zorlamı sevdim bilmiyorum, yalnızlık çok mu ağır bastı ondan mı sevdim ya da sevdim sanıyorum bilmiyorum. Tek bildiğim şu an gözlerimden akan yaşlara engel olamadığım.

Ne zaman görsem onu önce kendime bakıyorum, nerdeyim ben, ne hissediyorum böyle diyorum. Ne yapıyorsun kendine böyle… ona sarılmamak için kendimi zor tutuyorum, ellerini tutmak isteğiyle yorgun düşüyorum. Bir bakış yeterken anlatmaya her şeyi, gözlerinde ne olduğunu anlamadığım bir bakış yakalıyorum. Nerde olduğumu anlamıyorum. Kıskançlıklarının nedeni ne (kıskanmak sevgi göstergesidir bildiğim halde) bilmiyorum. Bana dokunurken amacı ne, ellerimi tutarken, sarılırken ne hissediyor bilmiyorum. Kısa, yeni çağın hep getirdiği faydalanmak üzere bir ilişkimi yoksa onun da içinde bir şeyler mi var bilmiyorum. Yada biliyorum ama gerçekleri kabul etmek bana zor geliyor. Kaldıramayacağımı hissediyorum. Hatta bu yüzden sormuyorum bile, ben neyim diye, anlatmak istediğinde susturuyorum onu.

Ve bir sabah zor da olsa kabul ettim, imkansızları istediğimi… bitirmem gerekiyor içimde ne varsa, her gün görsem de gördüğüm adamın o sevdiğim adam olmadığına inandırmalıyım kendimi. Hayır demeyi öğrenmeliyim. Sahte düşlerle bir hayat sürdürmektense gerçeklerle yüzleşmeliyim.

Bir macera yaşamak değil benim isteğim, ben şimdi kendime “ne hissettiysen onu yaşadın” diyorum. Birkaç saat de olsa kendini mutlu ettin, sevdiğin adamın kollarına bıraktın kendini… O kollarda bir ömür geçirebilirdin, o elleri tutmak için neler verirdin diyorum, sonra da değer mi diyen soru kulaklarımda çınlıyor. Kulaklarım çınlarken nefes alamadığımı hissediyorum.

Dört duvar yalnızlığıma döndüm, kapadım bütün perdeleri, kendi içime döndüm. Söz verdim kendime senelerdir biriktirdiğim kendimi, harcamayacaktım değmeyen adam için. Oysa bir fark etseydi senelerdir kendimi onun için biriktirdiğimi, onun için senelerdir onunlaymış gibi yaşadığımı, fark etseydi gözlerimde onun için biriktirdiğim ama söyleyemediğim sözleri.

Ve ben hiç bir şey söylemeden devam ediyorum yoluma, bırakarak ardımda kendimi, kendimi bu sefer kendim için biriktirmeye…