Birinci son- at

Birinci son- at şaha kalktı, küheylân  

Gitti gider her yer bozkır, neylersin  

Tutulmaz mevsimlerce akar gürül gürül  

Sağanak yağmurlarla hoyrat, hür ve özgür.  

Aradığı ilk ve son bata çıka, sulak  

Koşumlar param parça, doludizgin  

O bembeyaz kısraklar alabildiğine asil  

Kim tutar artık o hür ve serseri gezgin.  

Arka arkaya bıkmadan sanki sonsuza kadar  

Ardı ardına dörtnala ha bire gece gündüz  

Vadilerde yankılandı kişnemiş nidalar kayalardan  

Yorgun ve bitkin dağ bayır günlerce dümdüz.  

Süzülmüş çevrelenmiş tırıs tırıs şimdi, padok  

Her biri birbiri ardına bir çok şen şakrak kısrak  

Kuyruğu ardında bağlı bıraktı birçok kördüğüm.  

Ahırın başköşesinde son-at, artık kıs kıvrak...