Bitmedi Hayat Kavgamız

Sevilenler caydı her bir sözünden. Unutmaya yüz tuttu bu yürek.

İnsan yalnız kalmaz aslında, yalnızlık da bir tercihtir.

Başarılı bir ilişki, iki kişinin beklentilerinden feragat ederek birbiriyle mutlu geçinmeyi becerebildikleri bir ilişkidir. Çoğu ilişki de bunu yapamamaktan ötürü biter. Fedakarlık yoksa o ilişki zaten baştan bitmiştir. Seven iki kalp bir beden, bir can olur. Aşkı da acıyı da birlikte yaşarlar. Acı da, sevgi de tek taraflı olmaz, her iki tarafta iyi veya kötü darbe alır. Biterse de, üzerse de, severse de. Herkesin içinde kalan yaraları, keşkeleri mutlaka vardır. Ama hayat kısa içimizi kanatıp acı çekecek kadar uzun değil. Sevdiğiniz kişi size değer vermiş olsaydı şu an içiniz de yara değil yanı başınız da olurdu.

EIIerimi her uzatışım boşluk. 

Kurduğum düşler hep boş.

Ne olduğunu bilmiyorum ama birileri düşlerimi alıyor.

Umutlarımı ve özgürlüğümü çalıyor. 

Yaralar sahiplerini acıtıyor.

En çokta sevdiklerin yaralıyor.

Beni al, zamanın dışına götür. 

Biraz sarıl, biraz koru, biraz öp. 

Sonra yine sokağa bırak. 

Elimden tut zihnimin bataklığından kurtar.

Ve insan kırar göğsüne bastırırken sevdiği şeyi. Bazen bildiğinden, bazen de bilmediğinden.

Sevmeyeni sever. Özlemeyeni özler. Aramayanı arar. Affedilmemesi gerekeni affederiz.

Anlayanı, dinleyeni iki kelime söyleyeni olmayınca öyle yorulur ki insan. Ağır gelir bazen yaşamak bile.

Kimseye uzak durduğundan zarar gelmez. Ne geliyorsa fazla güvendiklerinden gelir.

Bazen istemesem de hayat getirip önüne çıkartır. Uzak durmaya çalışsan da gelip yapışır.

Her şey bizim istediğimiz gibi gitmeyebilir. Önemli olan hayatın er yada geç bizim için sakladığı güzellikleri sunacağına olan inancımızı kaybetmemektir.

Gecenin içinde ışık var. Beklemek var. Yarınlar için umut var. Basit aslında önce aynanı iyi ve temiz tutacaksın ki yansıttığın ışık birilerine doğru rehber olsun. 

 

HÜLYA ÇAKICI