Bitmeyen yarınlar

Ertelenmiştir duygularımız…

Dilimizde durur söyleyemediğimiz sözler. Umursamazlıkta bekletiriz köşeye atılmış yarınlarımızı. Bundan da gayet hoşlanırız, göğsümüzü kabartarak bahsederiz hayatımızın yoğunluğundan bahsederken, gözlerimiz parlar kendini saygın ve önemli hisseden bir eda ile kurumsal bir ifade yerleştiririz tebessümlerimize kendinden emin olarak...

Hatta borç biliriz başımızı kaşıyacak vaktimizin olmadığını söyleyerek bunu perçinlemeyi…

Oysa ruhun saflığında bembeyaz bir şeffaflıktır sakladıklarımız, bakmayı akıl edebildiğimizde taa içini görebileceğimiz…

Hayat uysal bir yaşayışla sürer gider başkaldırısız, boyun eğeriz ellerimizin arasından akıp giden zamanın hoyratça geçmesini isteyerek… İsteyerek çünkü kelime oyunları ile kurtarırız yakamızı. Kendimizi ne sevdalı ne de âşık sayamayız ne de bu çapta biri yerine koyabiliriz, kendimizi onların yerine koyamadan böyle durumlarda neler yaşanılabileceğine dair kendimizi hoşnut edecek bir cevap da bulamayız haliyle...

İnsan, sonsuzluğu hep soyut bir düşünce olarak algılar. Yarınları için kurduğu bitmek tükenmek bilmeyen düşünce saldırılarını da…

Öyle bir şeydir ki bu düşünce elle tutulur yapmak istediğimizde, sanki attığımız her adım bizi karanlık lambasız bir odaya sürükler, hem de penceresi olmayan. Sürüklendiğimiz bu yer küçücük bir odadır, etraftan örümcek ağlarının sarktığı. Alın size koskocaman bir yarın...

Acele etmekte üstümüze yoktur bu gibi durumları, facia ile sonuçlanan sonlara bağlamakta. İçimizde büyük bir özenle besleyip büyütürüz bu düşünceleri. Ve hayranlık duyarak başkalarının nasıl olup ta hayranlık duymadığına bir türlü anlam veremeyiz...

Hâlbuki ne hükmü vardır, kalbin en gizli köşelerinde saklanan bastırılmamış başarma arzusu ile adeta büyük bir sarhoşluk tutkusuna sarılmanın yanında...

Billur gibi akabilsek umudun yüreğine pırıltıları söndürmeden, var oluşumuza inanabilsek artık kendimizi bularak...