Bitmez sandığım herşey

bitti…
bitmez sandığım her şey…

önce gözlerimiz koptu,
dilek tutup saldığımız yıldızdan
sonra ellerimiz…
ellerimiz, Anadolu’ya uzanan
gökkuşağı gibiydi,
sarınca bellerimizi
ellerimiz sevgili,
gözyaşlarımıza yataklık eden,
ellerimiz…
kayıp gitti uçurum kenarından.

bitti…
bitmez sandığım her şey…

kayalıklara tutunan yosunlar gibi
tutunmuştu yüreğim,
mevsimi gelip de çekilince sevgin,
kuruyup gitti yokluğunun sıcaklığıyla sevgimiz,
sevgimiz, sevgili…
çocukların gözkyüzüne saldığı uçurtma gibiydi
ya biz beceremedik ipini tutmasını,
ya da yanlış yerden esti rüzgâr,
sevgimiz, takılı duruyor şimdi elektrik tellerinde.

bitti…
bitmez sandığım her şey

süzülüp çırılçıplak bırakınca yapraklar ağaçları,
gelmeni beklediğim kaç gün,
doluyordu belediye işçisinin küreğine,
ve sen beceremediysen gelmeyi,
benim suçum değil ki,
bitti…
başlamaya yüz tutmuş her şey
bitti, sevgili…