Bitti

BİTTİ…

Bitti… İnanması zor; ama bitti. Nerede başlayıp, ne kadar devam ettiğini sorma. Bildiğim tek şey; artık bittiği. Zor olacağını biliyorum, yine depremler olacak küçücük yüreğimde, şiddetini ölçemediğim; ama beni yerle bir eden. Yine yağmur ormanları yanacak içimde bir yerlerde. Kolay olmayacak; bu bitiş de sancılı olacak. Kim bilir kaç uykusuz gece sabahı bulacak ve kim bilir; hangi acılara gebe...

Bitti… Gittiğin an bitti. Canımı acıtsa da, yüreğimi parçalasa da bitti. Kabullenmeliyiz ikimiz de. Vazgeçmek için büyük çaba harcayacağım; önce telefon numaralarını sileceğim telefondan bir anda; biraz öfke ve çokça kırgınlıkla. Zihnimden ne zaman silebileceğimi sadece zaman gösterecek. Seni aramamak için kendimle savaşacağım ve bu savaşı da biliyorum ki büyük yıkıntılar altında kalarak da olsa kazanacağım. Kim bilir yüreğim kaç parçaya ayrılacak ve her bir parça kim bilir nerelere savrulacak.

Bitti… Bana “sana sadece kendim olabilirim” deyip de asla kendin olmadığını anladığım an bitti. Sözlerini, gözlerinin onaylamadığını gördüğüm an; aslında kızgınlığım sana değil kendimeydi. Nasıl oldu da yine kandım diyeydi bütün hırçınlığım. Nasıl olur da ikinci bir şans veririm sana diye yedi içim içimi. Oysa her insanın tek şansı olmalıydı: Akıllıysa kullanmalıydı; aptalsa zaten işim olmazdı. Sen ne akıllıydın; ne aptal. Bu sefer sorun bendeydi: Gözüm kapalı sana vermemdeydi kalbimi.

Bitti… Bana bahaneler dolusu açıklama yapmaya başladığın an bitti. Senden istediğim çok şey değildi. Dürüstlüktü tek istediğim. İçi boşalmış dünyada dolu dolu yaşamaktı aşkı. İnanmıştım oysa sana; sense usta bir riyakârdın benim dünyamda. Kendin bile inanmazken sözlerine, benim nasıl inanmamı bekledin sahte sevgine?

Bitti… Tutkuların bittiği yerde sevgi de bitti. Oysa her şey biraz zaman, biraz ilgi ve güvendi. Senin anlamsız heveslerin bitirdi her şeyi. Şimdi boş bir anısın bende. Anımsamak istemediğim; ama nefret de edemediğim. Artık yoksun benim için mahşere kadar. Güzel sözlerin, o masum bakışların hiçbir anlamı yok. Artık sana inanmamın ihtimali de yok. Biliyorum yine döneceksin geri, biliyorum pişmanlığın yangını seni yakacak; tıpkı yokluğunun beni yaktığı gibi. Ama dönüşü olmayan yoldan dönmeyeceğim asla; çünkü bitti…

Bitti… Beni anlamadığın için bitti. Vazgeçtim senden, sevginden ve huzur bulduğum gözlerinden. Artık bir geleceğimiz yok seninle; geleceğe dair hayallerimiz de. Artık “biz” diye bir şey de yok. Sen yoksun; ben yokum, yokluklar içinde kaybolduk. Yokluklar içinde “yok” olduk.

Bitti… Sen bittin, ben bittim; en acısı da sevda bitti…