Bittim. . .

Bittim...

Bitiyorum gelenlerle.. Üzerime gelen sıkıntılar alıp giderken benim boş ellerimi, kavak yellerinde aksattığım sancılarım benimle beraber kayboluyor yokluklarımda. Beni kollarında koruyan yılgın bitişlerim artık seher vaktinde ağlamaklıdır. Hayatın içimde attığı voltalar, esir avlularımda türkülerini döker , özgürlükten eskimiş çatlak bağlamamla beraber. Hayatın beni bağladığı tek şey .... Şey işte... Bilmiyoruz... Bilemem ki.

İçim dökülüyor akarsu gibi kutsal yakarışlarımın ayak ucuna. Masamda duran " kokudan eser yoksuz " sahte çiçeğim beni bir mülteci gibi seyreder. Ardından kokmaz oldu gülüm... Sadece koklamama muhtaç olduğu belli belki de. Söyle bulundu mu hayatın gerçeği ? Benim gibi boynu bükük aşk esnafı ağlar mı yine arka sıralardan.

Parmak kaldırabilir miyim fütursuzca hayata ? Beni kaldırır mı huzuruna anlatayım kendimi ? Ben beni anladıktan sonra gerisi gelir. Siz beni daha iyi anlarsınız.

Odam kireç tutmuyor nedense. Tutmuyor.. Ellerimden tutmuyor hayallerim. Gitmiyor heveslerim bir adım daha umuda. Bir felçli gibi konuşmayan, sabit duran rüya melekleri gibi çıkarsızım yine bu hazan. Canını sevdiğim
düşüncelerim beni güneşe çıkartmıyor ....

Yaprakları kurumuş bahar çıkmazı gibi hüzünlerdeyim bu yarın. Bir an olur yanıma gelir bahar çiçeklerim.

Açmaya kalkar benden habersiz. Habersizce yeşil yeşil... Bir nevî...

İlk defa varlığımla olamadım yapayalnız. Kalamadım sapsız sapaksız. Bitecek elbette hüzünler, yakarışlar, ve son bakışlar.... Ben hissediyorum.

Bir kuş olup uçacaksın belki ıraklara doğru. Çırpacaksın kanatlarını güneşe doğru. Belki de Kadıköy'den Eminönü'ne doğru yol alacak vapurların, belki de köpüksüz kalacak ardından deryaların. Gözünü alacak belki güneşin, akşam batışına doğru. Çok kesik de olsa kararan gözlerinle ufuktaki deniz fenerine aldanacaksın.

İskelede koşan çocuğa adayacaksın beklentilerini.

Bana son kez yaz ne yazarsan.... Cebimden çıkardığım kırışmış müsvedde kağıda yaz düzeltilmiş kelamlarını.. Her kelam bir lûgattır kitabımda. Sen merak etme. Her sabah hüzünle başladığın hayat dansın ne zaman bitecek? Ne zaman yitecek hasretlerimiz gözyaşlarımızla birlikte ? Dayanmaz buna yüreğim. Her gidişin Haziran'a rastlar , hasrete koşar... Farkettim.

Günün ardından gelmelerini bekleyeceğim her saniye. Okurken ağladım gözyaşlarınla yazdığın ıslak mektubunu. Üzerinde damla damla kelamın tüter ama bir o kadar da beni benden eder....

Yazdım... Sildim......

Yazdım.... Sildim......

Sildikçe ağladım sana yazdığım son mektubumu. Ama bir seni silemedim kalbimden. Gel de sen sil kolaysa deli...

Kolay mı sandın ?...

Hayat bana feyk attı yine. . . .


Gökhan Cenker

Bir yazar. . .