Biz…

Ne kadar uzun zaman önceydi ben diye varlığımı sürdürdüğüm zamanlar.Senden,bizden habersizdi yaşanan günler,sadece ben vardı.
Var olan her şeyin yegane sahibiydim ben.Her güzel şey benimdi.Herkes benim çevremde dönmeliydi.Her şey sadece benim istediğim gibi olmalıydı.Bendim tek gözümün gördüğü…
Uzun zaman öncelerde kalmış benim bendeki etkim.Bencilliğim,aptal egolarım uzun zaman öncelerde kalmış düşününce.
Sonra sen olmaya başladı her şey.Sen giyince güzel kıyafetler,sen yersen lezzetli yemek,sen varsan keyifli her şey… Senin çevrende dönmeliydi dünya.Ara sıra su yüzüne çıkan o bencil tarafım yine kendi egolarını tatmin etmek için senin üzerinden çalışıyordu sanki.Sen mutluysan mutluydu,sen ne yaparsan o güzeldi,sen ne söylersen o doğru…
Ben hep dik kafalı,bildiğini okumak isteyen,asi ve bencil ben.Her şeyin en uçlarında salınan,abartan ben.Ben ’ben’ iken de en abartılısıydım her şeyin,ben ‘sen’ iken de en abartılısıydım her şeylerin…Bir dengeyi kuramadım belki de hiç.
Zaman geçti ağır ağır ve sen öğrettin bana sen ben,ben sen olmayı.Ne sen vardın artık hep nede ben.Ne sendin her zaman ne de ben.Ben-sen,sen-bendik her şeyi var eden,her şeyi güzel yapan.Sadece birimizle yarımdı her şey,eksikti,yavandı,ikimiz olduğumuzda güzellikler daha güzel,her şey daha anlamlıydı.
Asi yanım köreldi,dik başlı ben uysal kedi oluverdim sevginden öğrendiklerimle.
Sen-ben olmakta anlam yitirmişti artık,sen-ben olmak diye bir şeyde yok olmaya başlamıştı lukatımızdan,’biz ‘ oluvermişti her şey.Sen olan yüreğim,ben olan ruhun,biz olmuştu artık.
Biz olmak her şeyden daha güzelmiş,öğrendim,yaşıyorum hala.Kaygılarım kendime değil,sana değil bize hep.Mutluluklarım kendimin değil,senin değil bizim…
Biz olmak daha anlamlı elbet,biz’in içinde sen varsın,ben varım ama en önemlisi biz’in özünde sadece ve sadece ‘biz ‘ varız.
Biz olunca kocaman tek yürek olduk,sevdiklerimizi aynı gözle sevdik,sevmediklerimizi birlikte güzele dönüştürdük.Aynı keyfi aldık farklı mutluluklardan,aynı kederi yaşadık umutsuzluklardan.Hiç düşmedik biz olunca,sen düşsen ben,ben düşsem sen kaldırdın çarpık çurpuk hayat yolumuzda bizi…Hep bir ikinci kol olduk birbirimizi sağ elin alamadığını sol el destekledi,korkarak atılan adımda hep diğer adım güç verdi.Cesur olan yürek ürkeği güçlendirdi,farklı durumlarda cesarette korkuda yer değiştirdi çünkü biliyordu hep diğer yarısının var olduğunu...Bencillik yok oldu bizim dünyamızdan her şey bizdi ama biz olmak hiç egolara hizmet etmedi.
Sadece bizde olmadık belki,’biz’in içine kocaman bir çevre sığdırdık.Bizim için güzel olan her şey,herkes için güzel olsun dedik her daim…
Biz olduktan sonra güzel oldu hayat,biz olmayı öğrenince sevgimizde yüreğimiz kadar büyüdü.Sadece seni beni değil herkesleri kucakladı sevgimiz.Bizimle beslendi gönlümüz.Bizimle herkes başka baktı bize…
Biz olalı çoook uzun zaman oldu ve ben biz olmayı öğrendim öğreneli her şeyi daha bir sever oldum.
En çokta bizi seviyorum tabi ki…