Biz birbirimizin kalabalığıyız

Kalbimin kocaman bembeyaz bir tuval olduğuna inanırdım.

Her güzel gözün, her güzel bakışın bir fırça darbesiyle kocaman bir aşk resminin yapıldığı bir tuval...

Her renge, her boyaya açık bu tuval rengarenk oldu. Yeşil, kırmızı, siyah, mavi, turuncu...adını bilmediğim, hatırlayamadığım birçok renk...

Aslında her rengin bir kokusu, tadı, sıcaklığı vardır. Kimi renkler birden fazla duyumuzu harekete geçirir. İnsan olmanın farkı da bu reknkleri sadece gözümüzle algılamayıp kulağımızda, burnumuzda, dilimizde, elimizde hissetmemizdir.

Binlerce renk: binlerce koku, tat, sıcaklık..

Müthiş bir kalabalık...

Kalabalık yalnızlaştırır insanı...

Hatta şöyle komik bir laf bile ettim: "Dünyadaki bütün kadınları sevecek kadar büuük bir kalbim, birini öpecek kadar küçük bir dudağım var..."

Beynim "hartdisk"inin bilmem kaç "cigabayt" olduğuyla övünedursun, yüreğim tehlike sinyallerini vermeye başlamıştı bile.

Yürek tek renkli bi' tablodur.

Ahtapotların sekiz kolunun sekizinde de farklı bir sinir sistemi varmış. Ancak böyle yakalayabiliyormuş avını.

Aşk bir av mı?

Sekiz beynimiz yok ki..Olsaydı belki aynı anda sekiz aşk birden yaşayabilirdik. Zaten bütün mesele bu değil mi?

Koca okyanusta binlece renk balık biz, o balıkların peşinde koşan gözü doymaz aç ahtapot..

Bu değil mi temel çelişki?

Sonra o ürkek ceylan geldi.

Bütün renkleri sildi. O koca tuvalde sadece ben olursam, beynin huzur içinde olur, dedi.

Kollarımı kaybetmekten korktum önce. Ama öyle olmadı.

Sekiz kolumla da onu sardım. Şimdi tek renk tek tat, tek sıcaklık:AŞK

Biz birbirimizin kalabalığıyız dedi.

Kandırdı beni.

Kandırmak:1.doyurmak

2.aldatmak