Biz de Dicle miyiz?

Yani şimdi Milliyet Blog yönetimi Volga nehri oluyorsa biz de Dicle mi olmalıyız!

Dicle’yi Irak’a gittiğimde görmüştüm!

O da beni görünce sevinmişti!

Hani derler ya “kan çekti!”; bizi suyu çekmişti!

Garip görmüştüm onu orada! İtilmiş, kakılmış, kenarlarına  .ıçılmış!

Evet!

Hele Amara’da, kenarlarında ayak basacak yer yoktu!

İnsan, kendi memleketinden çıkıp insanlığa faydalı olayım, sayemde Allahın çölü hayat bulsun diye o kadar yol kat eden bu memleketlisine reva görülen hareketi kabul edemiyor!

Bir de Şatt’ül Arab’a karışmasını kabullenemiyordum!

“Ne yapayım Ahmet Abi, sınırı aşınca sattığımın Arabına karıştık işte!” der gibi mahzun mahzun akıyordu!

Her oltayı attığımda en az on kiloluk Yayın yakalardım!

Bir keresinde koca Yayını dubanın üzerine çıkarmıştım da oltanın ağzından kurtulan balık suya düşünce az daha ben de atlıyordum peşinden!

Atlasaydım Şatt’ül Arab’ı boylardım her halde!

Şii Araplar pulsuz diye Yayın balığı yemiyorlar! Yemeyince de Dicle Yayın kaynıyor!

Benden gören şantiye sakinleri balıkçılığa merak sarmıştı! İzne giden oltayla dönüyordu!

“Güvenilir balıkçı!”  unvanı bile almıştım!

Memlekete dönünce Dicle de mahzun kaldı!

Ne kıyısında hayaller kuranlar kaldı, ne de yanık yanık türkü söyleyenler!

Keşke Akdeniz’e dökülseydi!

Arada gider eski günleri anardım!