BİZ KAÇ KİŞİYDİK?

         Bilinmeyen yolcularıydık hayal gemisinin, bir oyunda birleşmişti pusulamız. Umut, düş, heyecan. Zaman, çığlığımızın sesini unutturdu yankımızda. Halbuki ne sakin denizlerde çırpınırdık alabora olana dek. Her biri birimizin ömrünün bir parçasıydı. Biri eksilse biri kanayacak, biri kanasa diğeri yanacak olan. Yeni yazılmış bir ömre teğet geçen yanlarımızdı birbirine yasladığımız. Kimse bilmiyordu ve biz kimseden habersizdik.

         Gamı tutuşmuş bir notanın hüznünden sevincine akıyorduk. Önce sevinci suladık gözyaşlarımızla bir çiçek filizlensin diye huyumuzda. Şen kahkahalara boyadık sonra kaldırımları. Bulut biz, güneş biz; yaz, kış biz. Nasıl da yalpalardık başımız duman, topraksız köktük can yerimiz harman. 

          Yolcusuyduk zamanın, hayatın kim bilir belki de bir ahın. Ne üç kuşak yaylım ateşi beslerdi kanımızı ne üç kuşak saltanat. Neredeyse inen bir günün dünü idik hala taptaze. He desen batacak bir günün kızılıydık ya da. Yıldızlardan kayan bir sevgi kaynardı içimizde bir yerde. Biz darbe, eylem, devrim, bela. Biz bir türlü sonu gelmeyen bir şiirin dizeleriydik.