Biz üç kişiydik; gerçeği her zaman bildik...

"Ne zaman ki, masumiyeti terk ettik, işte o gündür ki, insanlıkta bizi terk etti..."
Biz kolay olanı seçtik...
İnsandık; hatayı sevdik .
İşimize geldi, “bu da benim doğrum” deyiverdik…

Gün oldu kazanan olmak uğruna; erdemleri terk ettik,
Çıkarlar uğruna, yalanlara kolayca sığınıverdik...
Hicap duymadan, bir de üzerlerine pembe beyaz elbiseler biçtik.
Biçtiklerimizle yalanlarımızı ihtişamlı hale büründürüp de, sergiledik…

Kulak tıkadık çığlıklara, sağır olduk vicdana...
“Var oluşu için" dedik de; kimi zaman aşk, kimi zaman savaş uğruna mübah ettik kendimize tüm yolları.

Yok varsayıp diğerlerini, ihlal ettik sınırlarını...
Zorba olduk direttik,
İtiraza gücü olmayanı sezip suistimale kurban ettik...
Böylelikle; güçlü olduğumuzu zannettik.

Riya ve alkış uğruna; yumduk gözlerimiz hakikate...
Eşimizi dostmuzu onlardan derledik,
Etrafımızı bizi destekleyenlerle çevreledik...

Elde ettik, her neyse dilediğimiz...
Kazandık, ne varsa istediğimiz...

Baktık ki, önemli olduk...
Sandık ki, adam olduk...
Umduk ki değerli olduk...

Oysa biz üç kişiyidik...
Her zaman gerçeği bildik...

Yine de...

Görmedik,
Duymadık,
Söylemedik...

Sevgi ve ışıkla,
Ayna