Biz unuttuk…

Hayatın bize çizdiği yörüngede dönüp duruyoruz sebepsizce. Birbiri ardına sıraladığımızı hedeflerin kaçına gerçekten ulaşmak istiyoruz? Unvanın gözalıcı parlaklıktaki ışığı mı bizi kendine çeken, yoksa işimize duyduğumuz sevgi mi? Hayallerimizi gerçekleştirme gücüne muktedirken, emekliliği beklemeye iten ne bizi? Kariyerimizde yükselirken, nerelerde alçalıyoruz? Bu soruların kaçını soruyoruz kendimize, kaçına dürüst yanıtlar veriyoruz içimizden geldiği gibi?

Çok değil, bundan 20 yıl önce, mütevazı insanlar vardı çevremizde. Böbürlenmeyen, caka satmayan, varsıllığını da yoksulluğunu da içinde yaşayan insanlar. Zaman geçti; caf caflı sözler, abartılı hareketler ve kendini beğenmiş insanlarla doldu hayat. Sevgiler de nefretler de çok keskinleşti. Yap hep, ya hiç oldu seçimlerimiz. İçimizden çok, televizyonun oyalayan ışıltısına bakmaya alıştık. Konuşmaktan çok, kavga etmeye özendik. Aynı caddelerde yürüyen, aynı havayı soluyan, aynı gökyüzünü paylaşan, tek bir organizma gibi hareket eden milyonlarca habis yabancı olduk.

Bir insan seçtik kendimize. Ezeli ve ebedi düşmanımız belledik onu. Bizim sahip olmadıklarımıza sahip olduğu, bizim bilemediklerimizi bildiği için.

Sahip olduklarımıza şükretmek yerine, onunkileri de istedik. Kendimizi geliştirmek yerine onu yok etmeyi seçtik. Yardım istemek yerine, onu kötülemeyi tercih ettik. Birlikte büyümek yerine, büyüklenmek istedik. Sesini çıkarmadıkça, daha fazla üstüne gittik. Sustukça, kendimizi haklı gördük. Kendini savunmayınca, zayıf belledik.

Belki de iyi bir insandır diye hiç düşünmedik. Kavgaya, şiddete, kötülüğe meyilli olmadığını fark etmedik. Biz ona ne kadar vursak da, onun bize dokunmayacağına inanmadık. Bizim hırsımız içimizi kemirirken, azminin onu yükselttiğini göremedik. Biz varsıllığımızla, sahte başarılarımızla böbürlenirken onun, içinde bir yerlerde, çok ama çok derinde, ince bir sızı gibi kendi başarılarının sevincini yaşadığını göremedik. Göremeyeceğiz.

Çünkü biz unuttuk içimize bakmayı. Özümüzü görmeyi. İyiliği. Anlayışı. Hoşgörüyü.

Çünkü biz unuttuk farklılıklardan zenginlikler yaratılacağını.

Çünkü biz unuttuk hayattaki duruşun onurun da gururun da temeli olduğunu.

Çünkü biz unuttuk iyiliğin aslında hayatta ulaşılması gereken en yüce değer olduğunu.

Çünkü biz unuttuk hayatın ucunda ölüm olduğunu.

Resim: Pablo Picasso - Guernica