Bize çok şeyler oldu

Elin gidiyor yine telefona. Belli ki yazacaksın, tutamayacaksın içindeki ejderhayı. Son zamanlarda fazlasıyla içine vuruyor zaten keskin dişlerine geçirdiği sevinç kırıntılarının arasından lavlarını.

 Gurur kelimesini tekrarlıyorsun kendine ama aslında bir kelimeden ibaret değil senin için, bütün sözlük klişelerini aşarcasına beynine hükmeden, kalbine sızan bir zehir. Ama o kadar derin ki hislerin, anında bir panzehir üretiyor ve arıyorsun onu. Mesajlaşmak da bir yere kadar işte, özel numaradan arıyorsun ama en azından duyacaksın yüzünde güller açtıran sesini. Telefonda tanımadığın bir ses çıkıyor karşına, cıvıl cıvıl bir kız sesi, telefonun ekranına bakacaksın kapatmadan. Numarayı zaten ezbere biliyorsun adının sana has oluşu kadar kesin bir lugatla. Bu onun telefonu ama açan o değil. Bir başkası açabiliyor onun telefonunu, hem de saatler 01:47 yi gösterirken...

Beyninden vurulmuşa döneceksin bir anda, ama elden gelen bir şey olmayacak. Nefes alış-veriş hızını ayarlayacak ve bir şeyler söylemeye çalışacaksın. Gözlerinden akan gözyaşların çok şey anlatacak ama hattın ucundaki kız anlamayacak senin asıl aradığın kişiyi ne kadar sevdiğini, özlediğini... Bilemez ki o sizin mutlu olduğunuz günleri. Gerçi sevdiğin adam da pek bilmezdi, öyle demişti. 

Sen tam da bunları düşünürken hattın ucundaki hatun 'aşkım'la başlayan bi cümleyle anlatacak durumu ve senin duymak için türlü şaklabanlıklar yaptığın aslında bir o kadar sıradan olan ses çınlayacak kulaklarında. 'Efendim, alo?' diyecek bir yabancıyla konuşurcasına. Yutkunacak, gözlerinden dudaklarına süzülen yaşı silecek ve kapatacaksın telefonu. Titreyen ellerinle bir kağıt bulacak ve üzerine güzel bir el yazısıyla 'Burada işimiz bitti kalbim, toparlan gidiyoruz.' yazacaksın. Günlüğünün arasına sıkıştırdığın bu kağıdı yalnızlığın ve acılarınla mesken tuttuğun evinde bırakacak ve kapıyı kilitlerken düşünmen gereken tek şeyin uçak seferlerinin saatleri olmasını dileyeceksin. Ne fark eder ki, nasıl olsa nereye denk gelirse oraya gideceksin...