Bizim hikayemiz

kahramanımız şu duygular içerisindeydi:
sadece rüyalarımda aşık olurdum ben
aşkı tadardım, tadına doyamazdım
hiç uyanmasam, hep aşkla uyusam
tahtımdan inip ayaklarına kapansam

sonsuz hizmetimde de olsan
altın kaselerde de tenini sunsan
dokunabilmem ne mümkün sana

haremimde onlarca güzel durur iken
ben sana vuruldum
sana bakınca hayrete düşerdim
gözlerin mutluluk saçardı etrafa
bakışların ferahlık, zenginlik..

keşke bu rüyadan hiç uyanmasam
aşkla koyun koyuna uyusam
neylerim tahtı, neylerim tacı
mahremimde sen olmasan
ve...

unutamayanın uyuyamayan olduğunu çok iyi bilen kadın dedi ki:

duyuncu bu sözleri
anladım bir kez daha seni
söylemek istediklerini...

bilsem ki lanet kalkacak kalplerimizden
gözlerimi çekmem gözlerinden
her bakışımla yüreğine süzülürdüm
gözlerinden....

bunu duyan kahramanımız tabiki sessiz kalamazdı:

gözlerin bir çift zümrüt mü yar
akislerinde parlayan benim gölgem mi
uzanıp dokunmak isterken sana
beni benden alan yine bu gözler mi
ezberime aldığım sen misin
yoksa beni ezbere alan bu gözler mi yar

bir daha bak o gözlerle
zümrüt-ü anka misali yak beni

artık susma vaktiydi

Ü.S.