Bizim kendimize öfkemiz

Seni daha çok öpmeliyim. Dana çok koklamalıyın seni.

Çok çabuk büyüyorsun kızım. Biz yorgunluğumuzdan sana yetişemiyoruz. Hayat bizi çok hırpalıyor sen bilmezsin.

Anlatılamaz sana Ancak büyüdüğünde anlarsın bizi.

Sana kızdığımız zaman aslında biz kendimize kızıyoruz. Yorgunluğumuza, başarısızlıklarımıza, beceriksizliğimize kızıyoruz. Seni iyi yetiştirebilmek için senden ayrı kalmamıza kızgınız. Sen iyi ol diye sensiz kalmak zorunda olmamızdan kızgınlığımız.

Sen sensiz olmak nedir bilemezsin, Ancak büyüdüğünde anlarsın bizi.

Bir gülüşünle geçen tüm yorgunluğumuz bir ağlamanla katlanıyor. Bu defa da ağlama diye kızıyoruz sana ama aslında yine kendimize kızıyoruz. Güldürmeyi hep güldürmeyi beceremediğimizden öfkemiz.

Sen bir çocuğun gözündeki yaşların annesine babasına verdiği acıyı bilemezsin, Ancak büyüdüğünde anlarsın bizi.

Geç olacak annecim; sen beni babanı anladığında biz yaşlanmış olacağız. Senin kokunu az duyarak yaşlanmış, sensiz geçen günlere lanet okuyarak yorulmuş olacağız.

Ama elbet anlayacaksın bizi.

Sen bizi anladığında sende bebeğinden ayrı kalmak zorunda olacaksın belki. Biz sana yapamadıklarımızı torunumuza yaparak geçmişin özrünü, hem senden hem kendimizden dileyeceğiz.

O da seni anlamayacak büyüdüğünde anlayacak seni.

Hayat böyle birşey annecim. Hep geç kalınıyor. Dün küçük oluyorsun bugün yetişkin. Sen anlayama kadar hızla geçiyor zaman.

Senden af diliyoruz kızım her hatamız için.

Sen bazı şeyleri belki anlamıyorsun ama benimde seninde bildiğin tek şey ve en büyük gerçeğimiz Seni ne kadar çok sevdiğimiz.