Bizim kültürümüz

Son zamanlarda herhangi bir davranışımızı eleştirsem aynı yanıtı alıyorum.

“İnsanlarımız çok gürültülü konuşuyor “diyorum. Bizim kültürümüzün özelliği diyorlar.

“Çok fazla kırmızı et tüketiyoruz, bu sağlığımız açısından iyi değil” diyorum. Bizim kültürümüz etobur diyorlar.

“Aslında, birbirimizin iç işlerine çok fazla karışıyoruz. Herkesin bir özel hayatı vardır ve bu bizi ilgilendirmez” diyorum. Bizim kültürümüz, herkesle ilgilendirmeyi gerektirir diyorlar.

“Yahu çok fazla desteksiz konuşuyoruz, konuşurken kanıt göstermemiz gerekir” diyorum. Biz nutku severiz, bizim külütürümüz böyle diyorlar.

“Kitap okumaz olduk. Varsa yoksa futbol. TV’lerde eğitim programları, sanat ,çocuk programları  da yapılmıyor” diyorum. Bizim kültürümüz, daha çok seyire yönelik diyorlar.

 “Kent yaşamı berbat edildi” diyorum. “Halkımızın iyi yaşamasını istemiyor musun” diyorlar.

“Eski uygarlıklardan kalma eserlerin ve ören yerlerinin değerlerini bilmiyoruz” diyorum. “Bizim için Türk-İslam kültüründen daha üstün bir kültür yok” diyorlar.

“Politikacılarımız da çok bağırıp çağırıyorlar, halka tepeden bakıyorlar” diyorum. “Bizim halkımız, bu dilden anlar abi” diyorlar.

“Baksana yeni nesil, Feza Gürsey, Cahit Arf, Gazi Yaşargil gibi bilim insanlarımızı tanımıyor” diyorum. “Yahu sende amma mostralıksın birader onları tanıyınca başına gümüş taç mı takıyorlar” diyorlar.

“Bilim ve teknolojiye önem versek” diyorum.  “Boş ver kendi dalgana bak. Bu memlekette bir halt olmaz” diyorlar.

“Yahu etme, bu halkı neden küçük görüyorsun, bizim milletimiz diye mangalda kül bırakmıyordun” diyorum. “Abi sen harbi safsın, milletle konuşurken elbette onu okşayacaksın; ama onunla bir yere gidilmediğini unutmayacaksın.”

“O zaman sen demokratik hak ve özgürlükleri de bu halka çok görüyorsun” diyorum. “Ne demokrasisi ağabey, demokrasi Batı kültürünün bir dayatması. Bizde Türk-İslam geleneği yeter. Höt dedin mi, halk da karşında duracak. Gençler de. Çoluk çocuk da.”

“Türk-İslam sentezi deyip duruyorsun; ama Fatihin annesi Hıristiyan dedim diye öfkelendin. Fatih İstanbul’u fethederken ordusunda Rum, Ermeni askerler de vardı” diyorum. “Ağabey, halka böyle şeyleri söyledin mi, soy sop edebiyatı yapamazsın, tarihi hamaset nutukları çekemezsin. Onun için kendi bildiğin her şeyi halkla paylaşmaya kalkmak avamlaşmak olur.”

“İstanbul, sanki köyleşmiş gibi geldi bana” diyorum. “Yanlışın var abi” diyorlar “İstanbul, halkla buluştu; İstanbul artık bir aristokrasinin değil abi, halkın” diyorlar.

Öyle bir zihniyet eğitimi verilmiş ki “takiyye” bir felsefe olup çıkmış. Dürüstlüğün, açıklığın ve duruluğun yerini kurnazlık, çıkarcılık, kural tanımazlık almış.

Ramazan Karakale